Week drie was pittig. Nabloeden en hoesten. Dat kostte flink wat energie. Eigenlijk voelde ik me (denk ik) zo ongeveer zoals normaal is na zo’n ingreep. Mijn lichaam is hard aan het werk om te herstellen na een dubbele ingreep waarbij ze bovendien op vier plekken in mijn lichaam in organen hebben gesneden. Dat kan niet zonder gevolgen blijven en dat is logisch. Alleen gingen de eerste twee weken zo goed dat ik daar snel aan gewend was.

De eerste twee weken na de operatie gingen wonderbaarlijk goed. Sterker nog, ik ben nog niet eerder zo goed uit een operatie gekomen, terwijl dit toch een dubbele operatie was. Maar de derde week valt wat tegen. Ik merk dat ik minder energie heb en alles kost me wat meer moeite. Tel daarbij op dat de wond in mijn borst aan het nabloeden is en ik wat aan het kuchen ben en het is duidelijk dat ik door een dalletje heen ga momenteel.

Leuke verhalen over radicaal verwijderde tumoren en leveroperaties, maar hoe gaat het ondertussen met Jos? Het gaat nog steeds bijzonder goed, maar wel met een kleine maar. Ik heb een lichte verkoudheid opgepikt dus ik ben wat aan het hoesten en kuchen. Nu is dat op zich niet zo erg, maar ik merk dat het me behoorlijk wat energie kost. Sinds afgelopen weekend lig ik elke middag toch weer op bed en mis ik energie.

Nog maar 20 jaar geleden was een uitzaaiing naar de lever dodelijk. De lever was een ‘no-go’ gebied voor chirurgen. Zodra ze in de lever sneden konden ze niets meer zien door de stroom bloed die uit de lever gutste. Inmiddels zijn bij mij al drie tumoren uit mijn lever verwijderd. Hoe kan dat?

Door alle commotie heb ik  nog niet eens geschreven over de tumoren die weggehaald zijn. Zodra de tumoren uit mijn lichaam zijn gehaald door de chirurg worden deze onderzocht in het lab. Daar wordt gekeken of de snijranden schoon zijn en wordt het tumorweefsel onderzocht.