Jos: "Vier weken!"

Week drie was pittig. Nabloeden en hoesten. Dat kostte flink wat energie. Eigenlijk voelde ik me (denk ik) zo ongeveer zoals normaal is na zo’n ingreep. Mijn lichaam is hard aan het werk om te herstellen na een dubbele ingreep waarbij ze bovendien op vier plekken in mijn lichaam in organen hebben gesneden. Dat kan niet zonder gevolgen blijven en dat is logisch. Alleen gingen de eerste twee weken zo goed dat ik daar snel aan gewend was.

Het nabloeden van de wond net onder mijn rechterborst is afgelopen zondag gestopt. Net op tijd omdat mijn huid het door de pleisters begon te begeven. Er zit nog wel steeds een verdikking onder de wond, maar die is een stuk kleiner geworden. Volgens de artsen kan dit vanzelf weg gaan, hopelijk is dat ook zo!

Verder voel ik nog steeds op een paar plekken de verdoving. Het gevoel is mijn huid is nog niet helemaal zoals het was voor de operatie, het voelt op een paar gebieden wat dof aan. En ik heb nog wat last van de operatiewonden in mijn zij onder mijn ribben aan de zijkant van mijn buik. Dat steekt af en toe en de spier voelt niet helemaal fijn aan.

Maar, ik mag nog steeds niet klagen. Niets geks na zo’n operatie. Nog twee weken en ik mag voorzichtig weer wat gaan sporten, daar ben ik aan toe. Lekker op de mountainbike een rondje crossen door de bossen, wat een vooruitzicht!