Wat kan je leven in 1x op zijn kop gezet worden. De diagnose darmkanker die we vrijdag 16 maart 2018 hebben gekregen is zo onwerkelijk dat we het heel graag willen delen met de mensen om ons heen. Op onze persoonlijke "de Belletjes" site willen we jullie meenemen op onze reis van komende periode.

Woensdag 26 juni 2019 knopen we een tweede verhaal aan de kanker vast. Er zit een tumor in mijn lever. Waarschijnlijk een uitzaaiing van de eerste tumor. Het ging net zo goed, maar daar vraagt kanker niet naar. Tam is net klaar met haar opleiding en heeft meteen haar eigen bedrijf gestart. Maar dat wordt overschaduwd door mijn kanker. Daar gaan we weer...

Woensdag 4 november 2020 wordt een derde tumor ontdekt. Weer op mijn lever. We gaan voor een operatie om ook deze te verwijderen. Twee weken later, woensdag 18 november, worden 2 nieuwe tumor op mijn longen en 1 nieuwe op mijn lever ontdekt. Dit maal beland ik van het bakje 'goede vooruitzichten' in het bakje 'onzekere toekomst'. Wat staat ons nu te wachten?

Wat ons te wachten staat is inmiddels ook duidelijk. 5 November 2021 hoor ik dat ik uitbehandeld ben. Er zijn meer uitzaaiingen en ze komen sneller terug dan de chirurgen kunnen opereren. Alleen voel ik me goed. Erg goed zelfs. Raar dat je doodziek kunt zijn maar niets door hoeft te hebben!

Totdat het begin maart 2023 ineens heel snel minder gaat, zoveel minder dat Jos veranderd in de oude man van 84 die hij gehoopt had te worden, maar niet op deze manier op een leeftijd van 43 jaar. Ook hier gaan we weer het beste van maken en zijn we ontzettend dankbaar dat hij nu bijna 5 jaar later wel herinnerd zal gaan worden door de kinderen.

En hoe snel het dan minder gaat, totdat het echt niet meer gaat is dan maar een kleine 5 weken. Op vrijdag 1 april 2023 is de dag dat Jos niet meer bij ons is en we hem hier moeten los laten. Op goede vrijdag 7 april 2023 heeft hij het afscheidsfeest gehad wat hij nog samen met zijn "Belletjes" heeft vorm gegeven en waar we met een fijn gevoel op terug kijken. De kinderen geven aan dat we nog steeds "de Belletjes", zijn en ze het fijn zouden vinden als ik de blogs wil blijven schrijven.

Jos wilde heel graag een boek schrijven over het proces wat hij samen met ons meemaakte om andere mensen te inspireren en te helpen. Hij heeft hierin al veel werk verricht en we gaan dit verder oppakken en afmaken. Het boek gaat klaar zijn eind maart 2024! Je kan hem alvast bestellen in de pre order via onze website. Op 1 april 2024 een jaar na het overlijden van Jos gaan we het boek officieel uitbrengen en kunnen we even stil staan bij het feit dat we hem dan al een jaar moeten missen ♥

 

Liefs de Belletjes ♥♥♥

 

Jos ♥ Tam

Joyce & Joey

 

Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken – Toon Hermans

 

Er moeten mensen zijn
die zonnen aansteken,
voordat de wereld verregent.

 

Mensen die zomervliegers oplaten
als het ijzig wintert,
en die confetti strooien
tussen de sneeuwvlokken.

 

Die mensen moeten er zijn.

 

Er moeten mensen zijn
die aan de uitgang van het kerkhof
ijsjes verkopen,
en op de puinhopen

mondharmonica spelen.

 

Er moeten mensen zijn,
die op hun stoelen gaan staan,
om sterren op te hangen
in de mist.

 

Die lente maken
van gevallen bladeren,
en van gevallen schaduw,
licht.

 

Er moeten mensen zijn,
die ons verwarmen
en die in een wolkeloze hemel
toch in de wolken zijn
zo hoog
ze springen touwtje
langs de regenboog
als iemand heeft gezegd:
kom maar in mijn armen

 

Bij dat soort mensen wil ik horen

 

Die op het tuinfeest in de regen blijven dansen
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan

 

Er moeten mensen zijn
die op het grijze asfalt
in grote witte letters
liefde verven

 

Mensen die namen kerven
in een boom
vol rijpe vruchten
omdat er zoveel anderen zijn
die voor de vlinders vluchten
en stenen gooien
naar het eerste lenteblauw
omdat ze bang zijn
voor de bloemen
en bang zijn voor:
ik hou van jou

 

Ja,
er moeten mensen zijn
met tranen
als zilveren kralen
die stralen in het donker
en de morgen groeten
als het daglicht binnenkomt
op kousenvoeten

 

Weet je,
er moeten mensen zijn,
die bellen blazen
en weten van geen tijd
die zich kinderlijk verbazen
over iets wat barst
van mooïigheid

 

Ze roepen van de daken
dat er liefde is
en wonder
als al die anderen schreeuwen:
alles heeft geen zin
dan blijven zij roepen:
neen, de wereld gaat niet onder
en zij zien in ieder einde
weer een nieuw begin

 

Zij zijn een beetje clown,
eerst het hart
en dan het verstand
en ze schrijven met hun paraplu
"I love you" in het zand
omdat ze zo gigantisch
in het leven opgaan


en vallen
en vallen
en vallen  

en opstaan 
 
Bij dát soort mensen wil ik horen 
die op het tuinfeest in de regen blijven dansen 
ook als de muzikanten al naar huis zijn gegaan 
de muziek gaat door 
de muziek gaat door