Gisteren was het een half jaar geleden dat jij heel bewust jouw laatste volle dag bij ons beleefde en ja wat doe je dan, Dat kan iedereen terug lezen in je blogs. Wat ik deed gisteren dat was de boeken die we hebben wat uitzoeken. En daar vind ik het boek wat je mij hebt gegeven tijdens mijn diplomering als speltherapeut. Ik kan nu wel heel eerlijk zijn he, maar ik dacht echt wat moet ik met dat boek en denk je nu echt dat ik dat ga lezen. Voelde me ook wel een beetje bezwaard dat ik het cadeau niet zo waardeerde. Maar gisteren kwam ik deze kleine verrassing tegen met daarin dit lieve kaartje ♥, toen snapte ik pas de echte verrassing en die was bedoeld voor voor nu. Een paar boeken verder was daar ineens het boek dromen, durven doen wat ik ooit ook heb gelezen met daarnaast deze mok van Joyce die ze niet meer wilde. Hoe toepasselijk is dit dan ook weer, dat ik zoals Jos schrijft ondanks de situatie of dankzij de situatie mijn droom gewoon had waargemaakt en mij diploma als speltherapeut in ontvangst mocht nemen. En dan die mok met daarop een stoere, zelfverzekerde dame omringt door blauwe vlinders. Ik was de eerste die haar eigen praktijk had en deze al had opgezet net voor het afstuderen. Toen de Vlinder Speltherapie met als logo een blauwe vlinder die Jos en ik samen hebben ontworpen. Wat een mooi proces was dit om deze samen met Jos te ontwikkelen.

Elke dag komt er wel net een vlinder voorbij als ik even aan Jos denk, of een liedje op de radio. Ik kan het soms gewoon niet bevatten en geniet er dan maar gewoon van dat hij weer even heel dichtbij voelt. Vorige week kwam deze foto voorbij van onze authentieke en zo ontzettend dicht bij zichzelf zijnde Joey. Gisteren zei Joyce tegen me bij het fietsen, mama wat fijn dat Joey bij jouw is geboren. Hij mag zichzelf zijn kijk met zijn shirt al de hele dag achterste voren, geen schoenen aan, alvast vooruit fietsend en trots aan ons laten zien dat hij ook zonder handen kan fietsen. Zo fietst hij daarna lachend en trots de bosjes in en roept naar mij: "mama zag je dat!" hoe trots kan je dan zijn op je eigen kinderen. 

Vandaag precies 8 jaar geleden om 09:00 uur waren we in het stadhuis om elkaar in alle liefde het ja woord te laten geven door onze kinderen. Wat was mijn behoefte groot om te trouwen en dezelfde naam te hebben als mijn gezin. Zo groot zelfs dat ik op een morgen ging informeren naar hoe het zat met trouwen op maandag en ze aangaf "we hebben maandag 31 augustus om 09:00 uur nog een plekje, wil je deze alvast reserveren?" Uhm nou ja doe dan maar en dat ik toen eerst Lieke heb opgebeld met mijn verhaal en de getuige dus al eerder had geregeld dan Jos gevraagd. Gelukkig zei hij ja op de vraag of papa met mama wilde trouwen en zijn wij sinds 31-08-2015 De Belletjes. Jos wilde nooit trouwen, omdat het voor hem niet hoefde zo een papiertje waarop staat hoeveel je van iemand houdt. Ook vond hij het juist leuk om me zijn vriendin te noemen, want dat klonk gewoon zo lekker jong. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik hierin zelf de stap heb gezet en het daardoor zo kloppend en blijvend verbonden voelt. Ooit zouden we wel een feest gaan geven en dat feest is er jammer genoeg niet gekomen, wel het mooie afscheid waarin Luizter er mede voor heeft gezorgd dat deze verbinding gedeeld is met de mensen om ons heen. Ik zei nog tegen Jolanda van Luizter, liever had ik jullie uitgenodigd op ons trouwfeest. Maar met de woorden van Joey erbij als het dan toch moet dan maar liever zo, vanuit het samen en het dan goed doen. 

Vanaf het eerste moment dat Isa Hoes op tv komt bij Goed Tijden Slechte Tijden wat mijn moeder elke dag volgde had ik een klik met haar. Ik dacht dat ik geen idool had, maar die bleek ik dus wel te hebben. Elke dag keek ik uit naar hoe ze er die dag uit zou zien met haar uitgesproken kapsel. Ook Antonie had ik een speciaal gevoel bij en toen ze een relatie hadden vond ik dit zo leuk. De kleine blonde dood heb ik natuurlijk ook gelezen en de film gezien. Daarna raakte ze voor mij wat op de achtergrond, totdat een vriendin kaartjes had voor een thema avond over verlies en rouw en daarbij aan mij moest denken. De sprekers deze avond waren Isa en haar zoon Merlijn. Daar hoefde ik niet over na te denken en wilde ik natuurlijk bij zijn. Wat bijzonder was dat met een kleine groep mensen waar zij hun verhaal deden en waar ook vragen gesteld mochten worden. Het was een hele bijzondere avond en natuurlijk wilde ik heel intuïtief ook hun boek "Je bent niet allen" kopen. Als we in de rij staan om het boek te kopen en te laten signeren, bedenk ik van alles en maak ik een hele mooie verbinding met het boek en waar ik toen stond in het proces rondom het ziek zijn van Jos. Tot ik aan de beurt was en dus gewoon geen woord meer uit kon brengen en alleen maar kon huilen en zij beide precies opschreven wat helpend was voor mij op dat moment. 

Wat ligt geluk en verdriet toch dicht bij elkaar. Net na het overlijden van Jos ervaarde ik dit ook al zo. Er gebeurde zoveel bijzondere dingen waar we soms zo om moesten lachen, maar er was ook veel verdriet van het gemis om Jos even vast te kunnen houden en om de mooie momenten mee te delen. Afgelopen weekend was ik voor het eerst helemaal alleen zonder Jos en zonder de kinderen. De kinderen waren het weekend in Yerseke waar het feest was, met een kermis en mooi weer. Het derde weekend in augustus was voorheen altijd Mosseldag en dat bracht bij mij veel dierbare herinneringen boven, terwijl ik zelf in Tilburg was.

Wow afgelopen dagen het concept van het boek rondom het leven van Jos en dus ook van mij en de kinderen mogen lezen. Wat bijzonder om je eigen woorden terug te lezen en te beseffen wat inspirerend ze zijn en eigenlijk niet kunnen geloven dat ik ze zelf zo heb geschreven. Voor mij is het nu al een meer dan waardevol boek! Door het op deze manier te lezen met een lach, herinnering, gevoel en een traan helpt het met het proces waar we momenteel in zitten. Ik kan eigenlijk niet in woorden uitdrukken hoe bijzonder ik het nu vind de keuzes die we allemaal gemaakt hebben. Toen leken het allemaal losse keuzes te zijn, maar door het boek zie en besef ik me nog meer dat het een manier van leven is en we mensen daar een kijkje in hebben laten nemen. En nu merk ik ook dat ik wel een beetje plankenkoorts begin te krijgen, want ja het is toch wel heel kwetsbaar zo een boek wat iedereen kan en mag lezen. 

Al langer willen we heel graag weer een poes, maar de situatie was er steeds niet naar om hier verder actie in te ondernemen. Nu we terug zijn van vakantie dacht ik laten we ons eens gaan oriënteren. Gisterenmorgen heb ik even gekeken wanneer het dierenasiel open was en konden we daar vanaf 13 uur terecht. Bij het kijken op de site kan je alle asieldieren bekijken en wat over ze lezen. Ik zie de advertentie van Vlinder die me ontzettend aanspreekt, maar geen idee hoe het allemaal in zijn werk gaat. De kinderen willen heel graag gaan kijken voor een nieuwe poes en zo zitten we iets na 13 uur in de auto op weg naar het dierenasiel. Het asiel is naast het crematorium waar we Minoes hebben laten cremeren en waar we destijds zo ontzettend fijn zijn begeleid bij dit proces. Wij komen aan bij het dierenasiel en alles blijkt op afspraak te gaan sinds de corona periode. We vertellen ons verhaal en de vrouw laat ons daar de papieren invullen en kijkt of Vlinder nog beschikbaar is en geeft aan dat dit een match made in heaven zou zijn ♥. Joey wil heel graag kennis maken met Sam en ook daar stuurt ze onze gegevens naar toe om binnenkort mee kennis te mogen maken. Kittens worden ondergebracht in gastgezinnen en je kan dan daar gaan kijken en de gastgezinnen mogen meedenken over de plaatsing. Net voordat we weg willen gaan wordt er een klein katje wat gevonden is op straat binnen gebracht en de kinderen zijn meteen weg van het poesje. We zijn erg benieuwd hoe het nu verder gaat en lopen een stukje door het bos wat er naast ligt en genieten van het idee dat we mogelijk de baasjes worden van een kitten. 

Wow we did it onze eerste vakantie met zijn drieën. We wilde dit jaar ook weer graag op vakantie, maar wisten dat het wel heel anders zou gaan zijn. We kozen voor het Gardameer via een alleenstaande oudervakantie, wat betekende dat we niet zelf hoefde te reizen en we een plek op de camping hadden met meer alleenstaande ouders en hun kinderen.

Vandaag mijn verjaardag en wat een leeftijd 45 jaar! Vijf jaar geleden zei ik gekscherend tegen Jos dat het mijn jaar zou zijn waarin het mijn feestje zou zijn, maar i.p.v een feest werd het ons eerste jaar waarin we een weg aan het vinden waren tussen een zo normaal mogelijk leven en het omgaan met de de ziekte. En nu ben ik 45 en zal jij voor altijd 43 blijven die komt wel even binnen merk ik. We vierden onze verjaardagen altijd samen met een BBQ tussen deze twee dagen in, maar jeetje nu pas merk ik hoe het voelt om ouder te worden en wat een voorrecht dit is. Door de kinderen leef ik zoveel mogelijk in het nu en jeetje wat ben ik verwend door ze en wat ben ik trots hoe ze deze ochtend me hebben verrast en verwend. Ze hebben met wat hulp cadeautjes en ballonnen geregeld en die samen opgeblazen en ik was ontzettend verrast toen ik terug kwam en overladen werd met happy birthday, ballonnen en cadeaus.

Steeds vaker neem ik de tijd om terug te denken aan wat er allemaal op ons pad terecht is gekomen de afgelopen ruim 5 jaar. Ik weet nog goed dat toen Jos te horen kreeg dat het foute boel was, maar ze nog niet wisten hoe fout hij heel stellig was. Als het niet te behandelen is om nog beter te kunnen worden dan hoeft het voor mij niet. Ik ga mezelf niet ziek laten maken/voelen om me langer ziek te voelen, terwijl ik me nu niet ziek voel! Wat waren we opgelucht dat de behandelingen als doel hadden om beter te worden, voor meer dan 100% ging hij ervoor en zorgde hij dat hij topfit was voor alle behandelingen die hij heeft ondergaan. Het heeft ervoor gezorgd dat hij altijd weer snel herstelde na een ingreep en het 'gewone' leven weer oppakte.

Hieperdepiep hoera vier het leven en maak er elke dag een feestje van, deze dag denken we even extra aan jou ♥

Vandaag is het 3 maanden geleden dat ook op een zaterdag jou dag was, als ik terug kijk naar de foto's en de blik in je ogen terugzie van die dag, zie ik dat je er echt aan toe was. Je blik is echt anders en hoewel je die dag lijfelijk nog bij ons bent, ben je ook al een beetje in de wereld die je gaat ontdekken. Een wereld waarvan wij geen idee hebben hoe die is en hoe je die nu ervaart. Joey had de dag ervoor helemaal zelf in de winkel taart gekocht om te eten op deze dag. Een dag met een lach en een dag waarin je ons nog even hebt laten zien en voelen hoe speciaal we voor je zijn. Ook wij kwamen terecht in een andere wereld die we nog niet kende en met zijn drietjes aan het ontdekken zijn. De kist van het eiland, waar we veel mooie herinneringen in bewaren staat hier heel mooi symbool in. Een eiland waar we alle 4 ons steentje aan hebben bijgedragen en waar we in onze dromen heen kunnen gaan.