Het is uit mijn systeem, ziekenhuisbezoeken, ziek zijn, operaties en ook bloggen. Alles wat met mijn ziekte te maken heeft en heeft gehad. Sinds 5 november jl., toen ik te horen kreeg dat ik niet meer zou genezen, is mijn leven eigenlijk zachtjes aan weer normaal geworden.

Joyce en Joey hebben nieuwe skeelers gekregen. Die van Joey waren het eerst binnen dus met hem had ik al een paar keer een stukje geskeelerd en die van Joyce zijn er nu ook. Ook met haar had ik al een stukje geprobeerd, maar afgelopen zaterdag wou ze toch wel graag een rondje met papa doen.

Is goed nieuws. Ik voel me goed. Ik werk inmiddels weer 5x5 uur en dat bevalt me prima. Ik heb het lekker druk, maar ik heb ook lekker tijd over om leuke dingen te doen. Vorig weekend zijn we met vrienden een weekendje weg geweest, en gisteren heb ik lekker geshopt met Joyce. Quality time!

Vrijdag 16 maart 2018. Die datum staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik ging die dag naar het ziekenhuis voor een coloscopie omdat mijn ontlasting niet goed was. Ik ging naar huis als kankerpatiënt.

Kon ik mij de dag van 4 jaar terug nog maar herinneren of toch maar niet want ja toen deden we gewoon mee en vielen we niet zo op. Ik denk dat ik die dag al bezig was om te plannen wat ik mee kon nemen voor de kinderen in hun tasjes om te doen tijdens het wachten in het ziekenhuis.

“Dan plannen we over drie maanden de volgende scan in”, zei de oncoloog bij ons laatste gesprek. Ik knikte ja en zette de afspraken in onze agenda.

Het begon met een berichtje in een Whatsapp groep. Wie wil kaartjes overnemen voor de ISU Worldcup finale in Thialf met afscheid van Sven en Ireen? Ik vraag het eerst aan Tam en reageer pas een uur later.

“Is er iets gebeurd rondom jou zwangerschap of vroege jeugd?”, vroeg de natuurgeneeskundige. “Verrek”, denk ik en ik ben even stil. “Ja… mijn moeder heeft een doodgeboren kindje gehad”.

Als software engineer ben ik gewend om in inputs en outputs te denken. Je stopt iets in een systeem (de input) en dan levert dat iets op (de output). Ik heb al eerder verteld dat ik, nu ik de reguliere geneeskunde heb uitgespeeld, bezig ben om te kijken naar alternatieven. Een van de dingen die ik daarbij probeer is mijn binnenklimaat zo gezond mogelijk te krijgen.

“Weet je wat ik nog wel eens zou willen? Zo’n lange saaie kantoordag waarin niets lijkt te gebeuren. En dan staat er op de terugweg ook nog eens een ellenlange file”, dat riep ik vaak de afgelopen periode. Je weet pas wat je mist als je het niet meer hebt!

Je horizon slinkt enorm als iemand tegen je zegt dat je niet meer behandeld kunt worden. Je wordt verteld dat je dood gaat. Je voelt je niet lekker, sterker nog, je bent er goed ziek van. Ineens voel je ook vanalles. Ik voelde mijn buik, het plekje in mijn lies. Gedaan, klaar, over…

Nu de beslissing mbt. het onderzoek gemaakt is en ik verder niet behandeld wordt in het ziekenhuis valt er een enorme last van mijn schouders. Ik ben blij met de keuze om met de kinderen het bos in te gaan en met ze te gaan schaatsen in plaats van dat ik ziek op bed lig en tegen ze moet zeggen dat ze vooral toch maar zonder mij moeten gaan. Dit voelt voor mij echter en puurder.