Het is alweer een week geleden. De kinderen hebben de eerste schoolweek erop zitten. Ik mijn eerste werkweek. Maar nog steeds ben ik onder de indruk van het mooie en grootse Zweden. De bijna honderdduizend meren, overweldigende natuur, de schoonheid, de mensen. Geweldig!

Rond deze periode vieren zowel Tamara als ik onze verjaardag. En aangezien het leven een feest is, maar je zelf de slingers op moet hangen doen we dat!

Ik vind het ongelooflijk, maar het gaat knettergoed. Ik voel me topfit en dat blijkt ook uit mijn sportresultaten. Onlangs heb ik mijn snelste rondje op de MTB door het stadsbos gefietst. Met het gezin de wandelvierdaagse lopen. Een weekendje weg met F.E.E.S.T., waarbij ik op vrijdag 45km op de mountainbike gezeten heb omdat het wegdek te nat was om te skeeleren, en zaterdag 50 en zondag 38km geskeelerd heb.

Het is uit mijn systeem, ziekenhuisbezoeken, ziek zijn, operaties en ook bloggen. Alles wat met mijn ziekte te maken heeft en heeft gehad. Sinds 5 november jl., toen ik te horen kreeg dat ik niet meer zou genezen, is mijn leven eigenlijk zachtjes aan weer normaal geworden.

Joyce en Joey hebben nieuwe skeelers gekregen. Die van Joey waren het eerst binnen dus met hem had ik al een paar keer een stukje geskeelerd en die van Joyce zijn er nu ook. Ook met haar had ik al een stukje geprobeerd, maar afgelopen zaterdag wou ze toch wel graag een rondje met papa doen.

Is goed nieuws. Ik voel me goed. Ik werk inmiddels weer 5x5 uur en dat bevalt me prima. Ik heb het lekker druk, maar ik heb ook lekker tijd over om leuke dingen te doen. Vorig weekend zijn we met vrienden een weekendje weg geweest, en gisteren heb ik lekker geshopt met Joyce. Quality time!

Vrijdag 16 maart 2018. Die datum staat voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik ging die dag naar het ziekenhuis voor een coloscopie omdat mijn ontlasting niet goed was. Ik ging naar huis als kankerpatiënt.

Kon ik mij de dag van 4 jaar terug nog maar herinneren of toch maar niet want ja toen deden we gewoon mee en vielen we niet zo op. Ik denk dat ik die dag al bezig was om te plannen wat ik mee kon nemen voor de kinderen in hun tasjes om te doen tijdens het wachten in het ziekenhuis.

“Dan plannen we over drie maanden de volgende scan in”, zei de oncoloog bij ons laatste gesprek. Ik knikte ja en zette de afspraken in onze agenda.

Het begon met een berichtje in een Whatsapp groep. Wie wil kaartjes overnemen voor de ISU Worldcup finale in Thialf met afscheid van Sven en Ireen? Ik vraag het eerst aan Tam en reageer pas een uur later.

“Is er iets gebeurd rondom jou zwangerschap of vroege jeugd?”, vroeg de natuurgeneeskundige. “Verrek”, denk ik en ik ben even stil. “Ja… mijn moeder heeft een doodgeboren kindje gehad”.

Als software engineer ben ik gewend om in inputs en outputs te denken. Je stopt iets in een systeem (de input) en dan levert dat iets op (de output). Ik heb al eerder verteld dat ik, nu ik de reguliere geneeskunde heb uitgespeeld, bezig ben om te kijken naar alternatieven. Een van de dingen die ik daarbij probeer is mijn binnenklimaat zo gezond mogelijk te krijgen.