Gisteravond ben ik met de schaatsvrienden waarmee ik in februari 2018 het grote schaatsavontuur op het Runn meer in Zweden ben aangegaan uit eten geweest. De keuze voor een restaurant kwam Sarban, een Afghaans restaurant hier in Tilburg. Afghaans eten was voor ons allemaal nieuw, ik was benieuwd!

Ik heb boeken uitgelezen, Netflix uitgekeken, het internet uitgelezen en spelletjes uitgespeeld. Nu al. En ik heb nog een paar weken te gaan voordat mijn lichaam echt herstelt is. Aan de buitenkant blijven er vijf relatief kleine littekens over die goed genezen, maar dat zegt niets over het herstel aan de binnenkant.

Vanmorgen was ik de pleisters beu. Twee waren er al af omdat ze los gingen, en na het douchen heb ik de andere drie er ook afgehaald. Deels uit nieuwsgierigheid en deels omdat de pleisters na ruim een week geen functie meer hebben. De wondjes die onder de pleisters vandaan kwamen zien er stuk voor stuk netjes uit. De kortste is ongeveer 1,5 cm en de langste 2,5 centimeter. Ze zitten netjes dicht en voelen soepel en pijnloos aan. Dat geneest mooi!

Hoogmoed komt voor de val. Of eeeuhm... Hoogmoed komt acht maanden na de val (Rutte III viel op 15 januari j.l.). Hoewel de coronacijfers geen aanleiding geven en er voor zover ik weet geen cijfers zijn die het effect van de maatregel staven, besluit Rutte de zwaarste maatregel tegen corona in te voeren. Je gezondheid bewijzen met een QR-code.

Deze operatie is mij enorm meegevallen. Vooraf zag ik er best tegenop omdat de chirurg de kans ongeveer 50% inschatte dat hij een tumor via een open procedure moest verwijderen. Dat had betekent dat ik een incisie had gehad rechts onder mijn onderste rib van mijn borstbeen tot mijn zij. Maar die incisie was niet nodig, alles kon via een kijkoperatie.

25 maart moet je ook in Nederland aantonen of je gezond bent doormiddel van een QR-code… Dat maakt mij kwaad. Gezondheid zit niet in een QR-code. Andersom zorgt een QR-code niet voor gezondheid!

Iedereen kan door voorbereiding beter uit een operatie kan komen, behalve… Degenen die dénken dat ze te oud zijn, te jong zijn, te zwak zijn, te dik zijn, te dun zijn, te lang zijn, te kort zijn, niet kunnen sporten, teveel last hebben, er geen zin in hebben of dénken dat het voor hun toch niets uit maakt.

Als je weet dat je over een maand een wedstrijd moet hardlopen, wat zou er beter werken?

Het lukt me om zelf mijn veters te strikken. Zittend op de trap ben ik net flexibel genoeg. Dan waggel ik de deur uit. Stapje voor stapje loop ik richting de speeltuin. Als ik daar ben merk ik dat mijn spieren wat losser worden en dat ik rechter begin te lopen. Omdat ik geen pijn heb besluit ik om vrolijk door te waggelen. Achterlangs een huizenrij en dan via de andere speeltuin weer terug naar huis. Nog geen drie dagen geleden was ik op dat tijdstip onder narcose. Nu loop ik als een oud mannetje… Maar ik loop!

De laatste keer dat ik iets over mijn ervaringen heb geschreven over het proces waar we in zitten is 28 maart en heet “Stilte voor de storm”. Als ik mijn eigen stuk teruglees dan komt het wel even binnen. Toen nog niet wetende dat we op 15 april te horen gingen krijgen dat ze in het genomen biopt tijdens de operatie in het buikvlies tumorcellen hadden gevonden. Dit was verre van waar we op hoopte en wat het toekomstbeeld heel spannend maakt.

Oost west, thuis best! Nog geen 48 uur na de operatie stap ik ons huis weer binnen. Ik heb nog niets op te zetten, maar medisch gezien is er geen reden om mij in het ziekenhuis te houden. Dus dan lekker naar huis want er slaapt niets zo lekker als het eigen bedje!

Gisteren kwam ik pas na vijf uur aan op mijn kamer. Dat terwijl de operatie om kwart voor één begonnen is. De operatie duurde langer dan gepland, maar gelukkig is wel alles via een kijkoperatie gegaan.