Mountainbiken lukt. Nu twijfelde ik daar niet zo heel erg aan, ik was vooral benieuwd of het nog lukte om aan te zetten en gas te geven. Dat lukt (nog) niet. Dat is helemaal niet erg weet ik inmiddels, dat komt wel weer. Bovendien ben ik nog wat voorzichtig omdat de chemo nog maar net uit mijn lijf is.

Het is vandaag heerlijk weer. Het zonnetje schijnt volop en niets doet meer denken aan het schaatsen op natuurijs en de sneeuw van anderhalve week geleden. Vanmorgen wandel ik samen met een ‘medeschaatser’ een mooie route door het bos en hebben we tijd om bij te praten. De wandelingen waarbij ik niet alleen loop zijn de leukste!

‘Het is vroeg, een week na de chemo’, denk ik vanmorgen. ‘Maar het is ook mooi weer en ik voel me best goed. Zal ik?’

Sinds gisteren merk ik dat ik vooruit ga. Ik voel me beter en de scherpe randjes zijn eraf. Toch heb ik zaterdag de halve middag op bed gelegen. Bijna… bijna! Ook vandaag merk ik dat het weer iets beter gaat. Samen met een kennis wandel ik 10 kilometer in het heerlijke winterzonnetje. Ongelooflijk dat we vorige week op het ijs stonden met de kinderen.

Ik heb me de afgelopen week verwonderd. Over de soap rondom avondklok, over corona en hoe dit ons leven beheerst. Over de maatregelen. Mag en kan dat wel? Is gezondheid niet meer dan corona? Waarom beheerst angst onze samenleving?

Volgend weekend en maandag worden nieuwe scans gemaakt. Wederom een CT van mijn longen en een MRI van mijn lever. Op basis van deze scans bepaald de chirurg hoe hij de tumoren gaat verwijderen.

Bwoaaagh, ik heb het zwaar vandaag. Ik ben zo blij dat dit de laatste keer is en dat de chemo er nu echt in zit. Vanmorgen gaat het nog enigszins, maar vanmiddag en vanavond is het echt afzien. Morgen nog een dag en dan hoop ik dat het langzaam beter gaat. Ik ben er klaar mee!

Vanmorgen voor de verandering weer eens een rit naar het ziekenhuis. Deze keer om het einde van het inlopen van de chemotherapie in te luiden. Mijn pompje wordt voor de laatste keer afgekoppeld en dan is mijn PICC lijn niet meer nodig. Die mag er ook uit.

Gisteravond net voor ik naar bed ging hing ik voor de tweede keer boven de toiletpot. Het gekke daarvan is dat het opkomt en tien minuten later ook weer weg is. Maar het zijn wel een heel beroerde tien minuten…

Hepas = lever en itis = ontsteking (bron). En nee, het is niet zo ernstig als het klinkt. Mijn lever reageert op de chemokuren door lichte ontstekingsverschijnselen. Deze en de vorige meeting lopen de waarden iets op, en nu zijn ze boven de ‘drempelwaarden’. Maar omdat duidelijk is waar het vandaan komt en de waarden nog lang geen alarmerend niveau hebben bereikt, is er niets aan de hand. Bovendien is het mijn laatste chemokuur, dus de lever herstelt vanzelf.

Morgen mag ik de zesde en laatste chemokuur. Deze keer heb ik er echt geen zin in. Van de afgelopen tien weken ben ik er vijf ziek geweest. En elke keer dat je denkt dat je er weer bovenop bent mag je nog een keer. Dat maakt het zwaar.

Gisteren ging de blog over schaatsen. Ook vanmorgen hebben we weer heerlijk van het ijs genoten. De kinderen kregen les van IJsclub Tilburg op natuurijs, hoe vet is dat? Mooi om daar rond te lopen en zoveel bekende gezichten te zien genieten van de omstandigheden. Echt geweldig. Voor volgend jaar heb ik ook dit weer bestelt, en als het niet in Nederland komt dan zal ik toch weer naar Oostenrijk of Zweden moeten. Zit niets anders op…