Vanmorgen hadden Tam en ik op de planning staan om te gaan mountainbiken. De kinderen naar school, dus alle tijd. In eerste instantie leek het Stadsbos013 te worden, de mountainbikeroute bij ons in de buurt. Maar het was zo’n mooi weer dat we richting Dorst gefietst zijn (Dorstig weertje… ;-)

Is goed nieuws! Momenteel veranderd er niets op het gebied van mijn ziekte en daarom is het vrij stil op deze blog. Medio juli verwacht ik dat ik wederom een PET/CT-scan en een MRI scan zal ondergaan. Deels om te kijken of alles intern goed zit na de operatie, maar voor mij veel belangrijker om te zien of er geen nieuwe tumoren gevonden worden. Die scans worden enorm spannend!

Als sporter vreesde ik behoorlijk voor de longoperatie. Ik wil graag lekker blijven sporten en daar heb je je longen hard bij nodig. En hoewel de longarts en de longchirurg van tevoren hadden gezegd dat ik waarschijnlijk weinig zou merken van de longoperatie, vreesde ik stiekem toch…

Het is al een poosje stil op de blog. Mijn excuses. Niet omdat ik niet meer wil schrijven, maar vooral omdat er niet zo veel te melden is over mijn ziekte.

Week drie was pittig. Nabloeden en hoesten. Dat kostte flink wat energie. Eigenlijk voelde ik me (denk ik) zo ongeveer zoals normaal is na zo’n ingreep. Mijn lichaam is hard aan het werk om te herstellen na een dubbele ingreep waarbij ze bovendien op vier plekken in mijn lichaam in organen hebben gesneden. Dat kan niet zonder gevolgen blijven en dat is logisch. Alleen gingen de eerste twee weken zo goed dat ik daar snel aan gewend was.

De eerste twee weken na de operatie gingen wonderbaarlijk goed. Sterker nog, ik ben nog niet eerder zo goed uit een operatie gekomen, terwijl dit toch een dubbele operatie was. Maar de derde week valt wat tegen. Ik merk dat ik minder energie heb en alles kost me wat meer moeite. Tel daarbij op dat de wond in mijn borst aan het nabloeden is en ik wat aan het kuchen ben en het is duidelijk dat ik door een dalletje heen ga momenteel.

Bij de operatie hebben de chirurgen tien gaatjes nodig gehad om overal bij te kunnen. Negen van die wonden genezen zonder problemen. Zelfs de korstjes zijn aan het verdwijnen.

Leuke verhalen over radicaal verwijderde tumoren en leveroperaties, maar hoe gaat het ondertussen met Jos? Het gaat nog steeds bijzonder goed, maar wel met een kleine maar. Ik heb een lichte verkoudheid opgepikt dus ik ben wat aan het hoesten en kuchen. Nu is dat op zich niet zo erg, maar ik merk dat het me behoorlijk wat energie kost. Sinds afgelopen weekend lig ik elke middag toch weer op bed en mis ik energie.

Nog maar 20 jaar geleden was een uitzaaiing naar de lever dodelijk. De lever was een ‘no-go’ gebied voor chirurgen. Zodra ze in de lever sneden konden ze niets meer zien door de stroom bloed die uit de lever gutste. Inmiddels zijn bij mij al drie tumoren uit mijn lever verwijderd. Hoe kan dat?

Door alle commotie heb ik  nog niet eens geschreven over de tumoren die weggehaald zijn. Zodra de tumoren uit mijn lichaam zijn gehaald door de chirurg worden deze onderzocht in het lab. Daar wordt gekeken of de snijranden schoon zijn en wordt het tumorweefsel onderzocht.

Even het plaatje schetsen. In 2018 ben ik voor mijn endeldarmkanker terecht gekomen in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Dat ziekenhuis heeft een gerenommeerd kankerinstituut en een specialisme op het gebied van (endel)darmkanker. Maar het Catharina doet geen leveroperaties, daarvoor is het Maxima Medisch Centrum (MMC), ook in Eindhoven, het regionale centrum. De operatie eerder deze maand en die in 2019 vonden daarom plaats in het MMC. Daar is ook de tumor op mijn buikvlies gevonden. Maar mijn reguliere behandeling is in het Catharina.

De operatie is alweer twee weken geleden. Het herstel gaat nog steeds wonderlijk voorspoedig. De operatiewonden zijn mooi genezen en bij sommige begint de korst zelfs al los te laten. Ik beweeg ook weer helemaal soepel. Zelfs mijn rechterarm kan ik helemaal omhoog doen, terwijl daaronder toch een boel sneetjes gemaakt zijn.