Vanmorgen kreeg ik een hele mooie herinnering van een collage van foto's, waar het proces van afgelopen periode eigenlijk heel mooi in terug te zien was. Heel mooi, maar ook heel confronterend om te zien hoe snel het toch allemaal nog is gegaan en hoe groot de hoop was dat jij toch 1 van die mensen zou zijn die de uitzondering zou blijven en dit gewoon zou volhouden tot je 84 ♥♥♥

Vandaag was een drukke dag waarin alles precies in elkaar overvloeide. Ik had nog even tijd over om de brievenbuspakketjes af te geven, waarbij 1 pakket afgegeven moest worden bij DHL. Gelukkig wisten me te vertellen dat ik die bij de kleding winkel voor mannen af kon geven. Ik was nog niet binnen of er werd al aangeven dat er een landelijke storing was, waarvan ze niet wisten hoelang die nog zou gaan duren. “Maar zegt die man, misschien kan je wel iets leuks uitzoeken voor je man”, en ja wie mij kent voelt de bui al hangen en mijn antwoord was dan ook “dat had ik heel graag gedaan, alleen is mijn man afgelopen 1 april overleden”. Oeps die had hij even niet zien aankomen en verontschuldigde zich, waarop ik aangaf dat dit voor mij nu mijn nieuwe “werkelijkheid” is en me dit soort momenten al eerder is overkomen. Er ontstaat een mooi gesprek, waarin hij me met verbazing aankijkt en mijn verhaal aanhoort. Toen hij vroeg hoe ik ermee omging, vertelde hij dat zijn vrouw er haar werk van had gemaakt nadat ze zelf ook kanker had gehad.

Wat ik het meeste mis de afgelopen periode is om even mezelf dichtbij Jos te nestelen en me veilig en oké te voelen. Dagelijks krijg ik nog berichten van mensen om te vragen hoe het met me gaat echt heel fijn! En dan begin ik mijn antwoord met Mwhah en dat het missen van Jos elke dag sterker word. Er gaat geen uur voorbij, waarbij hij even of langer in mijn gedachten is. Alles gaat door, maar dan anders en zonder de actieve aanwezigheid van Jos. Overal kom ik mooie herinneringen tegen aan hem, maar ook op momenten dat er iets heel naars gebeurd is het gemis ontzettend. Ik geef de kinderen dan een extra knuffel, maar eigenlijk wil ik dan even dicht tegen Jos aankruipen en me veilig voelen.

Wow nooit kunnen en durven bedenken dat ons leven zo een inspiratie zou kunnen zijn voor de mensen om ons heen. Dagelijks krijgen we nog reacties van mensen om ons heen die een kaartje sturen, een appje en of even vragen hoe het gaat. Ook heb ik al een paar foto’s gekregen van de vlinderstruikzaadjes die we als bedankje na de begrafenis in een kruiwagen aanboden aan de mensen die geweest waren. In het leven hebben Jos en ik samen veel zaadjes gepland bij mensen, zonder dat we dit zelf door hadden. Voor ons was het hoe we om wilde gaan met de mensen om ons heen en wat voor ons werkte en goed voelde. Jos heeft ook een aantal keer aangegeven heel blij te zijn om op deze manier in het leven te staan. Dat hij met niemand ruzie had en het gevoel nog zaken met mensen recht te moeten zetten. Hoe lastig het vaak ook was, we zijn altijd het echte contact aangegaan met de mensen om ons heen. Waardoor we vanuit echtheid en dat wat bij ons past een band konden opbouwen en onderhouden. Heel dankbaar dat ik in Jos de voor mij missende schakel heb gevonden om deze diepe verbindingen (zaadjes) in mezelf te ontdekken en samen te planten.

Vandaag alweer een maand geleden dat Jos zijn laatste adem uitblies. Dit was een ontzettend intens moment voor mij en de kinderen. Een moment waar niemand je op voor kan bereiden, het ene moment kan je nog alles tegen elkaar zeggen en het andere moment niks meer. En dan, ja dan word je geleefd door alles wat geregeld moet worden en ook alles wat daarnaast gewoon doorgaat. Nu een maand verder en terugkijkend op afgelopen periode besef ik me pas hoe snel alles is gegaan van het moment dat Jos aangaf dat hij voelde dat er iets in hum kapot was tot de dag van zijn euthanasie en nu de maand daarna.

Vandaag alweer twee weken geleden op “Goede Vrijdag” dat we je begeleid hebben naar die mooie plek op de Natuurbegraafplaats in Alphen. Wat was het een mooie viering van jouw afscheid hier op aarde. Waar in de week voorafgaande aan de dienst elke dag van alles anders liep dan we hadden verwacht of als een verrassing kwam. Was “Goede Vrijdag”, echt een goede vrijdag en liep alles zoals we het met zijn vieren hadden bedacht. We hebben ontzettend veel hulp gehad vanuit Bij de Hand uitvaartzorg in de begeleiding voor, tijdens en na het afscheid wat we hebben moeten nemen van Jos. Van tevoren probeer je je in te denken hoe het zal voelen, zal zijn als Jos er niet meer is. Maar dit voel en weet je pas echt nadat het zover is. In het begin heb je bijna geen tijd om stil te staan bij het idee dat degene waar je het liefst je hele leven mee samen was gebleven er straks niet meer is. Ik deed al heel veel samen met de kinderen en dan was Jos er niet bij, omdat hij het niet leuk vond of omdat het gewoonweg niet ging. Op die momenten baalde ik ontzettend als ik dan gezinnen zag die gezellig samen waren, maar als we dan weer thuiskwamen was dit gevoel ook weer weg. Nu is dat anders, bij alles wat ik samen met de kinderen doe is dat het en kunnen we het als we thuis zijn niet delen met Jos. Of hem gewoon even opbellen om te vertellen wat we gedaan hebben of een foto sturen van hoe leuk het was en ook niet meer even vragen hoe we dit of dat het beste kunnen doen.