Het is altijd goed om zo’n titel te kunnen schrijven. Ik heb ‘m weer gevonden… De stijgende lijn. Ik heb vandaag een stuk meer energie dan gisteren en ik voel me veel fitter. Niet meer meteen zweverig en rillerig zodra ik wat doe. Ook merk ik dat ik weer sneller en frisser kan denken en kan handelen. Ik ben er nog niet, maar dit is al enorm fijn!

Behalve dat chemotherapie fysieke impact heeft op je lichaam, heeft het ook een enorme mentale impact. Ik kan op dit moment dingen niet die ik drie maanden geleden fluitend en met twee vingers in de neus deed. En dat doet best pijn. Mentaal dan.

Voor de chemotherapie begon had ik me voorgenomen om elke dag een rondje te gaan lopen. Dat is het doel. De afstand maakt niet uit, het gaat om de intentie. Inmiddels heb ik chemowandeling nummertje 35 erop zitten en heb ik elke dag gewandeld.

Het blijft aanvoelen met de stootkuur. Zoals ik het nu zie zou ik de eerste dag wat meer medicijnen moeten slikken om te voorkomen dat ik over ga geven, en de andere dagen de dosis houden zoals het nu is. Het is echt kiezen tussen beter slapen of zieker zijn.

Mwoagh, gisteravond voelde ik me echt niet lekker. Flauw en een knallende hoofdpijn. Toen ik op stond voelde ik dat ik vaker moest slikken. Ik was net op tijd bij de wasbak… Dat heb ik nog niet eerder gehad, overgegeven van de chemo. En ’s nachts moest ik nog een keer. Ook vandaag voel ik me absoluut niet fris maar het lukt me om mijn eten binnen te houden.

Gisteren hebben Joey en Joyce zich uitgeleefd met Loek, de hond van Dominique en Claudio. Daar zijn we een chemowandeling mee gaan doen. Het grappige is dat Joey zo weg loopt met de hond, en Joyce niets met honden heeft. Toch heeft ze op het laatst de lijn vast gehouden en balletjes gegooid met Loek.