Het is altijd goed om zo’n titel te kunnen schrijven. Ik heb ‘m weer gevonden… De stijgende lijn. Ik heb vandaag een stuk meer energie dan gisteren en ik voel me veel fitter. Niet meer meteen zweverig en rillerig zodra ik wat doe. Ook merk ik dat ik weer sneller en frisser kan denken en kan handelen. Ik ben er nog niet, maar dit is al enorm fijn!
In eerste instantie begon ik deze blog met de woorden: ‘Hèhè, eindelijk…’, maar als ik de dagen tel is het snel. Ik ben vijf dagen onderweg in deze chemokuur. Dus ‘hèhè, eindelijk’ is niet op z’n plek. Toch leek deze keer voor mij lang te duren. Misschien omdat deze kuur vanaf het eerste moment binnenkwam, misschien omdat het dal deze keer dieper leek dan de eerste twee keren. Maar ik klim weer uit het dal!
Wat is het toch heerlijk om jezelf ‘gewoon goed’ te voelen. Gewoon te kunnen doen wat je wil. Pas als je dat niet kunt merk je hoe bijzonder dat eigenlijk is. Gewoon de fiets kunnen pakken als je daar zin in hebt of gewoon je schaatsen aan doen als er ijs ligt en je zin hebt om te schaatsen.
Dat ‘gewoon goed’ gevoel is een enorme motivatie. Ik hoop komende zomer op gewoon weer kop te lopen bij de zomertrainingen van Wenzel en in oktober gewoon weer de stukken uit het ijs te schaatsen. Maar eerst gewoon weer een week genieten voordat kuur vier start!
Reactie plaatsen
Reacties
Gelukkig dat er zich weer een stijgende lijn in je lichaam aan het ontwikkelen is. Geniet hier de komende week van en dan zien we weer verder. Blijf positief, je weet dat je dat kunt , maar het valt om de donderdag niet mee . Dat "gewoon goed"is precies wat je zegt een enorme motivatie.We denken veel aan je en leven ,op afstand met jullie mee. En je weet........daar komt ie weer..........STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!