Morgen mag ik de zesde en laatste chemokuur. Deze keer heb ik er echt geen zin in. Van de afgelopen tien weken ben ik er vijf ziek geweest. En elke keer dat je denkt dat je er weer bovenop bent mag je nog een keer. Dat maakt het zwaar.
Maar wat loop ik te zeuren? Vanmorgen was ik aan het bedenken dat de eerste keer slecht nieuws bijna 3 jaar geleden is. 16 Maart 2018. Die datum staat in mijn geheugen gegrift. Stel dat ik 20 jaar eerder was geboren, of in een land waar de gezondheidszorg niet zo goed is als in Nederland. Als ik die pech had gehad dan had ik nu niet kunnen mekkeren over een chemokuur, dan was ik er waarschijnlijk al niet meer geweest. Ik heb letterlijk mijn leven te danken aan de expertise van oncologen, chirurgen, verpleegkundigen, radiologen, schoonmakers, iedereen die ik vergeten ben en alle medische technologie in het ziekenhuis.
Verder ben ik deze week getrakteerd op het mooiste weer wat Nederland (in mijn ogen) kan hebben. Vrieskou met een heerlijk zonnetje daarboven. Wat een geweldige manier om de batterij op te laden en er nog 1x vol voor te gaan.
En dat ga ik morgen ook doen. Nog 1 week ziek. Sinds 4 december ben ik de helft van de tijd ziek geweest. Begin maart hoop ik weer op mijn mountainbike te zitten. De afspraken zijn al gemaakt!
Nog maar 1x… De laatste loodjes wegen het zwaarst!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi .moest gelijk aan je denken Jos laatste keer nog 1week beroert wezen .dan nog een operatie,en dan echt vol ertegenaan om weer de fitte Jos te worden.en hoop met heel m,n hart dat je volgend jaar lekker kunt schaatsen.voor deze week succes en sterkte
Heel erg veel sterkte met de laatste loodjes! We wensen jou en je naasten veel moed en kracht, met hoop op een mooi vooruitzicht!
Heel veel sterkte met de laatste loodjes voor jullie allemaal. Lieve groetjes van ons