We zijn ruim op tijd bij het ziekenhuis vanmorgen voor de vierde kuur. Om zo kort mogelijk in het ziekenhuis te zijn wachten Tamara en ik op de parkeerplek. Op haar telefoon leest Tamara een vreselijk bericht. “Dat kan niet!”, zeg ik. Maar ik lees precies hetzelfde.
Een vrouw van onze leeftijd is plotseling overleden. Een natuurlijke dood. Iemand die altijd vrolijk was, tijd had voor een praatje en geïnteresseerd was in hoe het met mij ging. Nu ineens weg. Dat kan niet. Tóch?
Met die gedachte loop ik naar de prikstoel. Mijn bloed komt dit keer netjes via de PICC lijn en bij de oncoloog zijn mijn bloedwaarden goed. Kuur vier kan doorgaan. Maar in mijn gedachten ben ik er niet bij. Ik doe mijn ding maar het huilen staat mij soms nader dan het lachen.
Ik weet als geen ander dat de dood bij het leven hoort. De dood geeft het leven zin. De cyclus van het leven gaat door. En dat is goed. Dat hoort zo.
Maar soms voelt het allemaal anders. Alles is relatief. Het krijgen van de chemo is niet het vervelendste van vandaag. En die paar daagjes ziek… Ach… Waar klaag ik over. Ik mág vandaag chemo!
Ik wens de naasten en nabestaanden alle sterkte, moed en liefs bij het verwerken van hun verlies. Met dikke tranen in mijn ogen.
Want de dood is ook vreselijk definitief. Dat ook!
Gecondoleerd en sterkte!
Reactie plaatsen
Reacties
Meestal weet ik wel wat ik schrijven wil maar nu niet. Gisteravond ben ik al begonnen. Het lukte niet. Hier zijn geen woorden voor ondanks dat we het al wisten en er over gepraat hebben en nagedacht. Hoe kan dit. Hier is geen weg terug. Inderdaad definitief. Geen onderzoeken. Geen chemo. Het is zo tegenstrijdig. Heel veel sterkte voor de familie en ook jullie Jos en Tamara.