Vanmorgen zit ik een appel te eten met Joyce, zit er ineens een hard stukje in. Dat blijkt een stukje composiet te zijn van mijn voortand die ooit eens is afgebroken. Na meer dan 20 jaar is dat stukje losgekomen. Omdat mijn tand scherp is ga ik naar de tandarts met weekenddienst.
Daar aangekomen vertel ik aan de assistente dat ik op dit moment chemo krijg. Ik zie haar ogen groot worden. In de tandartsenstoel vertel ik het hele verhaal. De tandarts en de assistent zijn verbaasd. En als ik het zelf zo vertel is het ook voor mij weer vreemd. Voor de derde keer kanker terwijl ik er fit en gezond uit zie. Maar het is echt zo!
Verder heb ik vandaag niet mijn allerbeste dag. Ik lag op tijd op bed maar ik slaap een gat in de dag. Mijn darmen kiezen ervoor om ’s nachts te rommelen, maar verder heb ik goed geslapen, dus dat is ook geen reden. Ik wordt pas wakker als Tamara met Joey naar schaatsles gaat. Ik voel me als het weer. Grijs en grauw. Ik doe de was, ben met Joyce bezig met haar boekbespreking (Roald Dahl, De heksen. Heerlijk boek!) maar ik moet me dwingen.
Misschien ook niet zo gek. Al vanaf donderdag is mijn energie terug en ben ik bezig met andere dingen dan ziek zijn. Als ik dan terug denk hoeveel zakken chemo er boven mijn stoel hingen op de dagbehandeling…
Reactie plaatsen
Reacties