Iedereen kent de achtbaan van emoties als je te horen krijgt dat je kanker hebt. Die achtbaan is voor mij nu net zo heftig als bij de eerste tumor in 2018. Ik heb een dodelijke ziekte onder de leden!
Als die achtbaan wat is uitgeraasd komt een ander moeilijk proces. Het loslaten. Dat begint vrijwel meteen met het loslaten van mijn werk. In mei ben ik gestart bij Philips, ik zat lekker op mijn plek met leuke collega’s en interessante technologie om mij heen. Ik wil laten zien wat ik in huis heb, maar kanker verandert alles.
Ook is er een enorme belasting voor het gezin, die zitten ook in de achtbaan van emoties. Eerst de twijfel wat er met papa gaat gebeuren. En straks is papa ziek van de chemo, maar het leven van Joyce en Joey gaat door. Allebei doen ze het supergoed, maar ik vind het lastig om even niet papa voor hun te kunnen zijn.
En dan Tamara, ook net begonnen bij een nieuwe organisatie naast haar eigen bedrijf. Moet ze weer in de rol van kapitein én stuurman kruipen op het schip dat huize De Bel heet. Het ging net zo goed allemaal.
En ook mijn sporten. Ik probeer tijdens de chemo elke dag te bewegen, al is het maar 100 meter lopen, maar ook mijn fysieke conditie. Ook dat moet ik loslaten…
Maar met het vooruitzicht om weer op te bouwen. Weer te werken aan mijn herstel. Weer terug te komen. Een levensles rijker!
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Jos, Tam, Joyce en Joey. Kanker heb je niet alleen. Dat heb je met zijn allen. Sterk ben je. Nu weer al laat je zien dat je in ieder geval zoveel als kan blijft bewegen. Dan moet ik gelijk denken aan de 1e wandelvierdaagse van Joyce. Wat een happening was dat. Jij liep er ook tussen ondanks de chemokuur waar je in zat. De mensen die je kenden staken je nog even een hart onder de riem midden in de sfeer van muziek, zingen en wandelende mensen. Die Brabantse mentaliteit. Hartverwarmend. Dat deed ons zo goed. Ook nu weten we dat jullie er niet alleen voor staan. Zoveel steun uit het Zeeuwse en Brabantse doet ons zo goed. Daar zijn geen woorden voor.