Jos: "Inleveren"

Weekend. Vandaag en morgen even geen chemotabletten slikken en geen bestralingen. Even geen kanker. Heerlijk!

Nouja, even geen kanker. Gisteren vertelde ik het verhaal van mijn tumor aan iemand die een stuk verderop in de straat woont. Terwijl ik mijn verhaal doe kom ik erachter dat ik toch behoorlijk wat ingeleverd heb.

“Wat moet je met die miljoenen Piet, als je moet kakken en je kan het niet”, riepen we thuis vroeger. Ik heb al een half jaar geen normale stoelgang gehad. Even lekker kleien is er niet bij voor mij. Daarnaast mis ik mijn werkende leven. Sinds de kanker ontdekt is staat alles in het teken van 5 cm tumor.

Dat begint met een onzekere periode, “je hebt darmkanker”, maar je weet nog niet of het uitgezaaid is. Daarna de diagnostiek. Scans, artsen bezoeken, een behandelplan. Dan in mijn geval de stoma plaatsen. Toen ik daar net van hersteld was de chemotherapie die nu naadloos overgaat in de chemoradiatie. Er komt weer een periode aan waarin ik last ga krijgen van de bijwerkingen.

Buitenom dat zijn het de kleine dingen. Mijn conditie is een stuk minder. Ik ben vaak moe. Mijn huid is dunner geworden door de chemo, dus het zonnetje is vervelend. Als ik op blote voeten buiten loop voel ik elk steentje. Als ik weg ga moet ik stomamateriaal inpakken. Niet fit genoeg zijn om met de kinderen te spelen. Enzovoort. Toch lever ik het allemaal graag in. Het alternatief is dat de kanker wint!