Al 2,5 jaar dat ik je anders vast mag houden ♥

Vandaag hing ik niks vermoedend de slingers op in de spelkamer voor een meisje wat vandaag jarig was! Het voelde anders en op de weg terug naar huis wist ik het toen de zon ook ging schijnen, nadat de mist was weggetrokken. Toen ik daar fietste was het precies 2,5 jaar geleden dat Jos zijn laatste adem uitblies in het bijzijn van mij, Joyce en de huisarts. Een ontzettend heftig moment, waarop de wereld even helemaal stil stond. Je kan iemand niet voorbereiden op dat moment dat het leven voorgoed een voor en een na heeft. Jos liet de kinderen het gedicht van Toon Hermans "Er moeten mensen zijn die zonnen aansteken" zien en samen aten we een taartje wat Joey speciaal voor deze dag helemaal zelf gekocht heeft in de winkel. Na het overlijden van Jos zag ik dat hij nog zijn laatste blog had geschreven en nu ik dit typ merk ik weer hoe bijzonder het is om deze blog terug te mochten lezen en te hebben. 

De afgelopen 2,5 jaar is er veel gebeurd en hebben we samen heel veel meegemaakt. Ontdekt hoe het is om nu niet meer met zijn 4'en te zijn, maar oneven met zijn 3'en. Ik kan zeggen dat ik mega trots ben op waar we nu staan met zijn 3'tjes, waarbij we Jos geen dag vergeten en hij elke dag wel even om de hoek komt kijken. Wij ervaren dit zelf als heel fijn om dan Jos weer even wat dichterbij te voelen. We hebben Jos niet losgelaten, maar in de afgelopen periode geleerd om anders vast te houden ♥

In mijn beleving bestaat alles uit ♥ en die voel ik nog steeds in de dingen die op ons pad komen en me een heel fijn gevoel van Joy geven. Jos mag dan fysiek niet meer hier bij ons zijn in ons ♥ zal hij altijd een heel belangrijke plek innemen en met ons mee reizen. Er zijn zoveel bijzondere momenten op ons pad gekomen die je gewoon niet kan verklaren met je hoofd en die je zelf moet voelen. Ik voel me ontzettend dankbaar dat ik Jos op deze manier nog dicht bij ons kan houden en hem ook terug zie in de kinderen ♥