“Hoe gaat het?”
“Goed! Naja, naar omstandigheden dan. Ik voel me goed!”
Het blijft een rare situatie waar we in zitten. Ik voel me echt goed. Er is een last van me af gevallen dat ik niet weer mezelf voor hoef te bereiden op een operatie en ik kan en doe alles. Ik voel een bobbeltje in mijn lies waar ook kanker in een lymfeklier zit, maar verder merk ik niets. En dat bobbeltje is de eerste tumor die ik zelf kan voelen.
En nu? Dat blijft raar. Ik ben en blijf gewoon Jos en eigenlijk is de impact op dit moment niet zo groot. Ik ben heel erg in staat om van het moment te genieten en mijn eigen ding te blijven doen. En als ik ga sporten doe ik dat niet met in mijn achterhoofd het idee dat ik mij voor moet bereiden op een operatie, ik sport weer omdat ik het sporten enorm leuk vind!
Terwijl ik weet wat het betekend. Ik ben bezig om voor de kinderen leuke verhalen uit mijn leven op papier te zetten. Ik ben over dingen na aan het denken die waar je niet over na wilt denken op je 42.
Maar bovenal merk ik dat ik veel aanspraak heb van mensen en dat waardeer ik enorm. Ik laat vrienden kennis maken met mountainbiken en ga met ze wandelen. We krijgen zoveel vragen en steun van mensen, ieder op zijn of haar manier. En dat vind ik het allermooiste! Bedankt daarvoor!!!
Ook dank aan Joyce en Joey voor hun mooie blogs! Wauw lieverds!!!
Reactie plaatsen
Reacties