Vanaf het moment dat ik de woorden “Je hebt darmkanker” hoorde heb ik rekening gehouden met het feit dat kanker een dodelijke ziekte is. Tegenwoordig is ongeveer 2/3e van de mensen nog in leven 5 jaar na de diagnose kanker, maar dat betekent ook dat 1 op de 3 er na vijf jaar niet meer is!
Daarom schrijf ik altijd dat ik de chemo en de operaties mág ondergaan. Een mogelijkheid voor behandeling is geen gegeven, dat is geluk. En mijn behandelingen gaan tot nu toe elke keer goed. Dat is het gekke. Het minst goed ging de chemo in 2018, maar zelfs die heeft ervoor gezorgd dat de tumoren geremd werden.
Ik heb alleen de vette pech dat er elke keer wat achter blijft. Net een paar cellen die het me moeilijk maken. Zelfs de artsen staan hier versteld van. Je hebt het gebaande pad, het pad daarnaast, even niets en dan pas het pad dat mijn kanker en ik nemen.
Dat mijn ziekte zo atypisch is komt misschien wel omdat ik atypisch jong ben, atypisch fit en gezond ben en de behandelingen atypisch goed doorsta.
Maar goed, vandaag heb ik ondanks de drukte om me heen toch geprobeerd momenten voor mezelf te pakken. Er gebeurt weer zoveel in ons leventje dat het soms moeilijk is alles op een rijtje te krijgen. De euforie van de geslaagde operatie tegenover de mededeling dat er een zware periode aan zit te komen… Pffffftttt!!!
Reactie plaatsen
Reacties
Hoi Jos en Tamara,
Pfffffttt!!!
Ook hier kwam het als donderslag bij heldere hemel aan!
Het zag er zo goed uit!
Maar we gaan er weer voor, alleen snap ik dat het steeds moeilijker gaat!
Het is zo begrijpelijk en onterecht!
Echt had ik mijn toverstafje, dan kwam ik eerst naar jullie!
We hebben veel contact met pa en ma, en we willen er ook voor hun zijn!
Ook al is het met vallen en weer opstaan!
Veel liefs en groeten van ons! ❤️❤️❤️❤️
Wat een rollercoaster. Bijna niet te bevatten. Het telefoontje van je vader. Dit hadden we totaal niet verwacht. We wensen jullie heel kracht om hiermee om te gaan. Door er te zijn voor je ouders willen we ook op deze manier jullie steunen. Een lieve groet van ons.
We komen nog even terug op de blog "tot mezelf komen". Marieke en ik zijn eerst een poos stil geweest en daarna hebben we op afstand niet zulke mooie woorden gebruikt om onze "frus" even kwijt te raken. Die raken we natuurlijk niet kwijt. We vinden het zo erg dat er nu net weer iets wordt ontdekt dat over drie maanden geopereerd zal kunnen worden als "het ontdekte", hele kleine plekje" ook het "hele kleine plekje" blijft. Hopelijk wordt er over drie maanden of misschien iets later gewoon geopereerd. Dat is dus, de ontzettend nare bijsmaak, van die goed gelukte zware operatie die je op dinsdag 6 april j.l. hebt ondergaan. Wij hopen toch dat alles goed blijft gaan Jos en Tamara en kinderen en zullen ook je vader en moeder steunen in deze komende spannende maanden. Dit moest er nog even uit. Marieke en ik wensen jou, Jos, en Tamara en de kinderen ontzettend véél STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!