Morgen is het een week geleden dat de chemo inliep. Stiekem ben ik er deze keer best van onder de indruk geweest. De eerste paar dagen is het weinig slapen, of beter het lang wakker liggen, het vervelendst. De twee dagen daarna voel je jezelf het meest brak en lusteloos. Daarna begint langzaam het opkrabbelen. En dan ineens zit de eerste week erop.
De komende week is de week waarin ik best wat energie heb. Ik zie ernaar uit. Weer even mezelf Jos voelen. De ergste effecten van de chemo achter mij laten. Weer dingen ondernemen. Wie weet, ga ik weer een keer hardlopen of pak ik mijn fiets. De mountainbikeroute vermijdt ik omdat ik geen risico’s wil lopen op blessures, maar een rondje fietsen kan altijd.
De afgelopen week was geen pretje, maar qua gevoel klopt het met het feit dat ik doodziek ben. Ik vind het nog steeds vreemd om te weten dat ik doodziek ben, maar de ziekte zelf niet te voelen. Ook nu merk ik eigenlijk vooral de gevolgen van de behandeling en niet de ziekte zelf. De enige keer dat ik echt gemerkt heb dat ik kanker heb was toen mijn ontlasting niet goed was, bij de eerste tumor in mijn darmen.
De komende week ga ik genieten van het feit dat ik me steeds beter voel. Dat begon vanavond met mijn wandeling. Het was droog en rustig (ondanks de storm eerder vandaag) en ik heb veel langer gelopen dan gepland. Heerlijk!
Reactie plaatsen
Reacties