Vandaag hoef ik gelukkig geen pillen meer te slikken. Geen stootkuur om de effecten van de chemo af te remmen. Maar mijn slijmvliezen reageren. Mijn neus voelt raar aan en mijn buik voelt raar. Een mogelijke bijwerking van de chemo is diarree, maar ik zit tot nu toe aan de andere kant van het spectrum. Ik ben rillerig zodra ik ook nog maar denk dat ik het koud heb en door het slechte slapen heb ik een lichte zeurderige hoofdpijn. Kortom, het is niet mijn beste dag. Dat is logisch en ik hoop alleen maar dat het voor mijn tumoren nog een slechtere dag is.
Omdat bewegen goed voor mensen is, zelfs voor mensen die bezig zijn met een chemokuur, heb ik mezelf voorgenomen om elke dag van de chemotherapie te gaan wandelen. De chemowandeling noem ik het. De eerste was samen met mijn vader toen ik terug kwam uit het ziekenhuis. De tweede samen met Mark en drie en vier heb ik alleen afgelegd. In totaal dik 20 kilometer in 4 dagen.
Ergens in mijn hoofd zit ook de motivatie om te proberen om een keer hard te lopen. Niet nu ik me niet zo super voel, maar hopelijk zijn over een paar dagen de effecten wat afgezwakt en dan wil ik zeker een keer mijn sportschoenen aantrekken. Maar op zijn minst elke dag een wandeling. Al is het maar 100 meter…
Nog 84 van de in totaal 88 wandelingen te gaan!
Een kabouterdorp bij ons in de buurt.
Reactie plaatsen
Reacties
Dat zijn nog heel wat wandelingen Jos. Wat heb je toch een positieve instelling. We kunnen met je meeleven door elke dag te lopen en aan jou te denken. Sterkte hoor, ook voor Tamara en de kids.
Wij wandelen ook met je mee, Jos. Welliswaar niet iedere dag moet ik eerlijk bekennen, maar je gaat wel heel vaak door mijn hoofd. Met bewondering voor jouw kracht en positiviteit. En zeker ook met bewondering voor Tamara, die zo liefdevol naast je staat...
Regelmatig doe ik een schietgebedje dat jullie samen Joey wél minstens 16 jaar zult zien worden. Hou je haaks, de komende weken.