Sporten is voor mij de ultieme metafoor voor het leven. Vrijdag 16 Maart 2018 werd de eerste keer kanker geconstateerd. Zondag 18 maart 2018 schaatste ik mijn snelste 100 ronden ooit. Ik ben daarna nog niet in de buurt van die tijd gekomen.
Rond kerst 2018 keerde ik na de behandelingen terug op het ijs. Ik was superblij dat ik überhaupt weer kon schaatsen. Maar… De groep waar ik in maart 2018 gemakkelijk 100 ronden bij kon blijven kon ik nog geen ronde volgen. Wat een klap! Die dag had ik de neiging om mijn schaatsen weg te gooien. Maar ik was zo blij dat ik kon schaatsen… Dat was lastig! Maar mijn conditie bouwde op en maart 2019 was ik op 1 ronde sneller dan ooit!
Datzelfde gebeurde in mijn werk. Wat was ik blij dat ik weer terug kon keren op de werkvloer. Maar wat viel het tegen. Starten met 3x3 uur, zei de bedrijfsarts. Ik wou eerst vragen om dat op 1 dag te doen, dan was ik de rest van de week vrij. Maar 3x3 uur was meer dan genoeg. Drie uur werken betekende anderhalve dag bijkomen. Onvoorstelbaar!
Net als met sporten ging ook werken steeds beter. Na twee weken bleef ik al langer en na de operatie aan de 1e levertumor ging ik volledig werken. Door sporten had ik geleerd te genieten van het moment en de verbetering te zien ten opzichte van de vorige keer, niet ten opzichte van voor mijn ziek zijn!
PS. Woensdag een nieuwe afspraak met de oncoloog.
Reactie plaatsen
Reacties