Vandaag heb ik mijn collega’s via Teams op de hoogte gesteld. Tweeënhalve week geleden was er nog niets aan de hand. Ik had het naar mijn zin, voelde me goed en het ging goed. Vandaag moet ik ze de harde werkelijkheid vertellen. Voorlopig kom ik niet terug in mijn oude rol. Tranen rollen over mijn wangen want ik had zoveel te geven en ik zat zo op mijn plek.
Ook als ik dit schrijf rollen de tranen over mijn gezicht. Wat de uitkomst maandag ook is, ik moet na gaan denken over een andere invulling van mijn werkzaamheden. Ik wil graag betrokken blijven omdat ik sinds 2018 door ontzettend veel medische Philips apparatuur ben behandeld. Het is zo mooi om daar een actieve bijdrage aan te leveren!
Emotioneel komt de klap hard aan. Ik ben niet vooruit te branden, slaap slecht en heb geen zin in eten. Het moeilijkste vind ik dat ik er straks niet meer kan zijn voor mijn gezinnetje. Dat begint al op het moment dat de behandeling van de ziekte start. Ik moet loslaten. Papa is weer ziek.
Joyce en Joey reageren totaal verschillend. Joyce zou het liefst in mij kruipen en ze wil zoveel mogelijk bij mij zijn nu het nog kan (zo zegt ze het). Joey stopt het weg. Hij wil niet dat ik hem aanraak, niet dat ik met hem spreek en niet dat ik het over ziekzijn heb. We vinden elkaar wel weer, maar voor nu is ook dat hard. Keihard!
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Jos,
Ik huil hier stilletjes met je mee. Wat hard... andere woorden heb ik er niet voor.
Jullie vinden elkaar allemaal wel op de weg die jullie nu met elkaar ingaan maar wat is het moeilijk.
We denken aan jullie allemaal, liefs van ons
Slik.
Zo onwerkelijk, maar dat is het dus niet.
Mensen zeggen zoveel mooie, rake woorden....ik weet niks te zeggen.
Lieve Jos,
Gistermorgen een heel stuk naar je geschreven op je verhaal” ik ga dood”, maar ik kreeg het niet verzonden.
Waarschijnlijk dachten ze dat ik een robot was, of kreeg ik het niet verstuurd omdat ik de plaatjes van een stoplicht misschien niet allemaal goed aan wees door mijn tranen heen.
En ja je gaat dood, ook in je voorgaande blogs heb je alles heel goed weten uit te leggen en denk ik soms ja, als je dit alles leest is er weinig kans/hoop.
Maar toch weet ik dat er wonderen zijn.
En ik bid ( ondanks mijn twijfel in mijn kleine beetje geloof) dat er voor jullie een wonder mag zijn en zeker nog hoop en moed.
Blijf vechten als een leeuw hoe moeilijk het ook weer gaat worden,, met in je gedachten, mij krijgen ze niet dood!
Wij willen allemaal dat je niet dood gaat!
Heel, heel veel liefs, kracht , moed en vechtlust en 100.000 knuffels ook van Kees, en bedankt voor de mooie, en soms ook heel verdrietige blogs,
die je zo “mooi” verwoord.
We hopen er nog veel van je te lezen, en dit is ook niet de laatste die ik naar je schrijf.
Jos probeer te blijven vechten!
Ook veel liefs voor Tam, Joyce en Joey.
Natuurlijk ook voor hun 100.000 knuffels.
Lieve belletjes,
Ik lees jullie blogs mee, ik leef met jullie mee.
Wel ben ik er enorm stil van en weet niet wat ik moet zeggen, wat helpend is.
Jullie zijn een pracht gezin, ieder zijn eigen individu die er zijn mag van elkaar, heel mooi, daarom vinden jullie altijd een weg naar elkaar
Veel sterkte de komende tijd, kaarsje brand hier dagelijks voor jullie.
Liefs, Yvette
Lieve Jos: wat staan wij allemaal machteloos om jou en je gezin heen! Heel veel Liefde en Kracht gewenst van Anne.