Gisteren tijdens de Kanjerloop lukte het me niet om erbij te blijven. Vanaf het begin liep ik achter de feiten aan. Ik zie Tamara naar een kant lopen met de kinderen dus ik ga ook die kant op. Als ik daar ben is Tamara allang weer verdwenen en moet ik iedereen opnieuw zoeken. En zo gaat het verder. Als de kinderen gelopen hebben ga ik in de kantine naast Joey zitten. Daar gaat alles langs me heen. De mensenmassa wordt een brei die ik niet uit elkaar kan houden. Daarom besluit ik naar huis te gaan.
Als ik naar de auto loop spreek ik mijn neef Marcel, de vader van Jade. Hij vertelt dat hij dingen uit mijn blog kan projecteren op Jade en op die manier beter kan begrijpen hoe ze zich voelt. Dat inspireert mij tot deze blog. Ik denk dat dit voor Jade herkenbaar zal zijn.
Ik rijd zelf. In de auto gaat het goed. Ik kan me concentreren op het verkeer en op wat ik aan het doen ben. Ik heb één taak waarop ik me kan focussen. Er zijn geen druktes om me heen, geen mensenmassa. Dan lukt het mij om erbij te blijven.
Dit ervaar ik thuis ook. Zodra de kinderen gaan rennen en vliegen haak ik af. De wereld verandert in een brei spaghettislierten de ik niet meer kan volgen. Als de kinderen rustig zijn kan ik meekomen. Dan kan ik er zijn voor ze. En voor Tam. Dat voelt goed!
Reactie plaatsen
Reacties
Geen druktes om je heen, geen mensenmassa's want dat gaat nog niet. We vinden het al ontzettend knap dat je mee gaat en dan op een bepaald ogenblik is het genoeg. Toch rijd je dan zelf naar huis. Knap ! Als momenteel alles een beetje rustig is om je heen lukt het aardig maar wordt het te druk dat wordt het allemaal te veel en dat , denken wij, heeft z'n tijd nodig om weer op het juiste spoor te komen. Veel beterschap en heel veel STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!