“Hoe is het?”
“Eerlijk?”
“Ja”
“Ik vind dit een heel moeilijke periode. Een van de moeilijkste periodes van de ziekte.”
“Ja joh? Maar je bent overal vanaf!”
“Dat is het ‘m juist. Ik heb uitgezien naar dit moment. Alles lijkt achter de rug. Maar dat is niet zo. Ik heb pijn, ik ben moe, ik heb geen energie en ik mijn ontlasting is van slag. Als ik niet beter zou weten zou ik zeggen dat ik terug bij af was. Het begon tenslotte met rare ontlasting.”
“Dat zou je niet verwachten.”
“Om eerlijk te zijn had ik dat ook niet verwacht. Ik had gedacht nu blij te zijn, een gat in de lucht te springen en op een roze wolk te zitten. Maar dat is niet zo.”
De cijfers bevestigen bovenstaand verhaal. 36% van de mensen die borstkanker overleven heeft daarna last van psychische klachten (bron). Ik snap het. Niet dat ik nu direct depressief wordt, maar het is een moeilijke periode. De behandeling zit erop. Ik ben kankervrij. Maar ik ben nog niet van de gevolgen af.
Gisteren schreef ik dat ik uit de sneltrein gedropt ben. En zo voelt het ook. Ik sta in niemandsland en ik moet zelf de weg terug vinden. De draad oppakken. Mijn lichaam leren kennen. Herstellen. Mijn positie claimen. Tamara is kapitein en stuurman op schip De Bel geworden. Daar moet ik me zachtjes tussen wurmen. Dat gaat langzaam. Voor mijn gevoel te langzaam. Maar ik kan helaas niet sneller.
Reactie plaatsen
Reacties
Ahhh Jos, weer even bijgelezen en lees dat het op dit moment zwaar voor je is. Maar ik weet zeker dat je dit ook gaat lukken op de rit (rails) te zetten. Verwerken heeft zeker met dit alles te maken en afgelopen periode ben je geleefd. Ook dit heeft tijd nodig en vergt energie. Luister naar je lichaam en maak je niet te druk. Veel sterkte. Liefs
Hoi Jos, , je hoeft nog niet sneller. Stapje voor stapje zul je ook weer beter gaan worden van alles wat je hebt meegemaakt en doorgemaakt en bent ondergaan en hebt afgewacht. We proberen ook om met je mee te denken. De behandeling is klaar , alle operaties zitten erop , die rot kanker is uit je lichaam. Jij zou nu natuurlijk willen dat je na een paar weken alles weer gewoon zou kunnen doen maar helaas schijnt dat dus niet zo te zijn, lezende in jouw blog dat 36 % van de mensen die borstkanker overleven maar daarna ook nog in zo'n trein terecht zijn gekomen en er onderweg ergens zijn uitgegooid. Die zullen het natuurlijk daarna ook heel moeilijk hebben gehad. We denken Jos dat dat bij jou misschien ook zo is. Probeer rustig samen met de "kapitein" Van De Bel de draad van toen weer op te pikken. Dat zal ook weer z'n tijd nodig hebben. Voor jouw gevoel gaat dit nu natuurlijk veel te langzaam maar het schip zal beetje bij beetje "op stoom"moeten komen. Je moet het niet te snel willen anders gaat de motor van de boot warm lopen, kalm aan proberen de boot de goede kant uit te sturen. Het zal dan allemaal nog niet meevallen maar je bent dan in ieder geval op gang aan het komen samen met Tamara en de kinderen .We hopen dat jullie boot de goede koers zal gaan varen. Héél véél STERKTE !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!