Om met het verhaal van gisteren te beginnen. Vanmorgen de oncologiefysiotherapie (mooi scrabblewoord) gebeld. De fysiotherapeute die dit verzorgd is vandaag niet aanwezig. Woensdag wordt ik teruggebeld. Han Peekel zou zeggen: “Wordt vervolgd”.
Vanmiddag heb ik mijn wandeling goed getimed. Als ik de deur uitloop zie ik in het oosten onheilspellend donkere wolken. Een kwartiertje later zit de eerste sluimer voor het zonnetje. Perfect voor mij, het volle zonnetje voelt niet fijn. Een uurtje later loop ik de straat weer in. Donkere wolken verbergen de zon, maar het is droog.
Vanavond de laatste pillen ingenomen van de eerste chemokuur. De eerste keer chemo is spannend. Zelfs de artsen weten niet hoe je lichaam reageert. Wel steeds beter gelukkig. Het prikje waaruit blijkt dat ik een enzym mis heeft mij zes tot acht weken ziekenhuis bespaart. Donderdag wordt ik daarover geïnterviewd. Het verhaal komt in een krant. Wederom: “Wordt vervolgd”.
Nu een week zonder medicatie. Daarna de tweede chemokuur. Hopelijk is die vergelijkbaar met de eerste chemokuur. Dan weet ik wat er gaat komen. Pittig? Ja. Te doen? Als ik bewust momenten kies waarop ik rust pak. Ja!
Nu de medicatie van de eerste chemo achter de rug is wil ik stiekem in mijn lichaam kijken. Controleren dat de tumor geslonken is. Daar doen we het voor!
Reactie plaatsen
Reacties
Morgen een interview en een stuk in de krant ! Je bent verder dan "um". Hopelijk al veel verder. Verder een week zonder medicatie, kijken hoe dat gaat. Jos, man, je bent elke dag in onze gedachten en elke dag valt je naam hier in de Stoofstraat. We blijven langs de kant staan om je aan te moedigen en jullie allemaal véél STERKTE te wensen. Wat een doorzettingsvermogen heb je !!!! Buitengewoon. Dat geldt ook voor Tamara en de kinderen, die vergeten we ook niet !!!!!!! Nogmaals STERKTE !!