Tot nu toe heb ik op deze blog vooral mijn ervaring en instelling gedeeld. Maar wij zijn met z’n viertjes. We doen ook veel met z’n viertjes. Leuke en minder leuke dingen. We gaan met z’n viertjes naar het bos om te wandelen, maar ook met z’n viertjes naar een begrafenis. Wij delen lief en leed met elkaar. Op onze manier.
Joyce en Joey begrijpen goed dat papa ziek is. Dat heeft ook invloed op ze. Joey maakt vaak samen met Tam fruitsapjes. Nu maakt hij sapjes speciaal voor mij. Ook mocht ik Joey vanmorgen niet wegbrengen naar het kinderdagverblijf. Zieke mensen gaan toch niet naar buiten?
Joyce is met haar 5 jaar een stap verder. Gisteren kwam ze thuis van Nathaly en Sytze met allemaal stickers op haar arm. Toen ze die van haar arm af haalde vroeg ik of ze mijn sticker ook weg wou halen. Ik liet haar het verband van het infuus op mijn arm weghalen. Ze vraagt heel slim of de foto’s gemaakt zijn zodat ze kunnen zien waar ik ziek ben. En of ze het weg kunnen snijden. Ook kijken we filmpjes van CT-scanners.
Van Tamara mag vrijdag nog lang wegblijven. Nu lijkt alles goed. Tam staat langs de zijlijn en ik ben het lijdend voorwerp. Dat had ik omgekeerd toen Tam zwanger was van Joyce. Je doet het samen, maar op een eigen manier. En dat is goed.
Tam, Joyce en Joey. Love you!
Oh ja, een CT-scan valt mee. Vrijdag uitslag!
Reactie plaatsen
Reacties