Vandaag stond de sterilisatie op de planning van Vlinder & Sterre. Net als papa voor een operatie mochten ze niet eten en was er weer die spanning rondom ons. Het nemen van afscheid en ze overlaten aan de dierenarts, het voelt toch wel weer heel dubbel. Hoe goed Jos zich ook altijd weer voor wist te bereiden op een operatie, waren dit toch altijd de momenten die spannend waren totdat de chirurg belde dat de operatie geslaagd was. Of zoals bij de laatste operatie waar ik gevraagd heb aan Jos zijn vader om samen met mij te wachten in het ziekenhuis tijdens de operatie van Jos. Ik weet nog dat ik het naar Jos toe niet handig had uitgesproken en hij boos reageerde, maar ik wilde eigenlijk zeggen dat de momenten in het ziekenhuis waar ik alleen was en wachtte op het telefoontje van de chirurg als heel eenzaam ervaarde. Deze keer was ik extra blij, omdat we toen Jos samen de uitslag konden vertellen van de operatie en die was dat er weer een plekje was gezien in het buikvlies.
Dus ik snap mijn spanning van vandaag en het even lastig vinden om die twee kleintjes dit aan te doen, maar ze hebben het ontzettend goed gedaan en ik mag ze straks gaan ophalen. En het helpt me ook weer in mijn proces om op deze manier elke keer een stukje van het proces van de afgelopen jaren terug te laten komen. Alle liedjes op de radio raken me en dat is fijn, maar ook heel confronterend.
Zo ook de feestdagen die er allemaal aan komen, we maken er elke dag een feestje van! Maar jeetje wat had ik dit graag anders gewild en dit met zijn allen gevierd. Heel mooi om te zien hoe flexibel de kinderen er mee om kunnen gaan en toen ik zondag mijn dag niet had, omdat het groter maken van de schaatsen, het slijpen van de schaatsen en het onderhouden van de mountainbikes niet mijn ding zijn, maar ik er nu gewoon bij krijg. En Joey en Joyce dan zeggen,: "Mama, jij mag ook wel eens je dag niet hebben", ja dat mag en zelfs een paar dagen. Het mag er zeker zijn lieverds en het zou ook niet kloppen als we ons niet af en toe even heel eenzaam voelen ♥♥♥
Reactie plaatsen
Reacties
Lieve Tam,
Ik voel je struggel en verdriet bij het lezen van je blog. Tranen laat ik lopen. Je bent zo'n kanjer en natuurlijk had je het anders geweldig. Goed dat je het er laat zijn en de kinderen jou daarin steunen. Dikke knuffel vanuit Noorwegen.