Vanavond is het zover. Dan heb ik mijn praktijkbeoordeling en het verdedigen van mijn portfolio. Als dat niet faliekant mis gaat kom ik straks thuis met een diploma op zak. Gecertificeerd schaatstrainer.

‘Ik moet nog bloggen.’ ‘Ik moet nog bloggen.’ ‘Ik moet nog bloggen.’

Het is al even stil op deze blog. Dat heeft een reden. De afgelopen twee zaterdagen hebben wij een uitvaart gehad. Beiden gerelateerd aan kanker. Beiden ‘te jong’, maar wanneer ben je oud genoeg om te sterven?

Het schaatsseizoen is weer begonnen. Het bijzondere van de schaatssport is dat het een seizoenssport is en dat je sommige mensen een half jaar niet ziet. Sommige medeschaatsers zijn niet op de hoogte van de uitzaaiing in mijn lever. Afgelopen dinsdag kwam ik na het schaatsen een oud-trainer van mij tegen. Ik stapte lachend van het ijs af en hij vraagt hoe het met mij gaat en hoe mijn zomer was.

Afgelopen donderdag en vrijdag waren niet mijn beste dagen. Eigenlijk is deze periode heel moeilijk. Ik herken het van de vorige keer na de laatste operatie. De kanker is weg, je bent beter. Maar je bent nog lang niet hersteld. Je moet je terug worstelen in het gezin en in het sociale en werkende leven. En dan kom je erachter dat terwijl jij bezig was met ziek zijn, de wereld verder is gegaan. Je moet vechten voor je plekje, en dat is niet gemakkelijk.