Gisteren was het een half jaar geleden dat jij heel bewust jouw laatste volle dag bij ons beleefde en ja wat doe je dan, Dat kan iedereen terug lezen in je blogs. Wat ik deed gisteren dat was de boeken die we hebben wat uitzoeken. En daar vind ik het boek wat je mij hebt gegeven tijdens mijn diplomering als speltherapeut. Ik kan nu wel heel eerlijk zijn he, maar ik dacht echt wat moet ik met dat boek en denk je nu echt dat ik dat ga lezen. Voelde me ook wel een beetje bezwaard dat ik het cadeau niet zo waardeerde. Maar gisteren kwam ik deze kleine verrassing tegen met daarin dit lieve kaartje ♥, toen snapte ik pas de echte verrassing en die was bedoeld voor voor nu. Een paar boeken verder was daar ineens het boek dromen, durven doen wat ik ooit ook heb gelezen met daarnaast deze mok van Joyce die ze niet meer wilde. Hoe toepasselijk is dit dan ook weer, dat ik zoals Jos schrijft ondanks de situatie of dankzij de situatie mijn droom gewoon had waargemaakt en mij diploma als speltherapeut in ontvangst mocht nemen. En dan die mok met daarop een stoere, zelfverzekerde dame omringt door blauwe vlinders. Ik was de eerste die haar eigen praktijk had en deze al had opgezet net voor het afstuderen. Toen de Vlinder Speltherapie met als logo een blauwe vlinder die Jos en ik samen hebben ontworpen. Wat een mooi proces was dit om deze samen met Jos te ontwikkelen.

Elke dag komt er wel net een vlinder voorbij als ik even aan Jos denk, of een liedje op de radio. Ik kan het soms gewoon niet bevatten en geniet er dan maar gewoon van dat hij weer even heel dichtbij voelt. Vorige week kwam deze foto voorbij van onze authentieke en zo ontzettend dicht bij zichzelf zijnde Joey. Gisteren zei Joyce tegen me bij het fietsen, mama wat fijn dat Joey bij jouw is geboren. Hij mag zichzelf zijn kijk met zijn shirt al de hele dag achterste voren, geen schoenen aan, alvast vooruit fietsend en trots aan ons laten zien dat hij ook zonder handen kan fietsen. Zo fietst hij daarna lachend en trots de bosjes in en roept naar mij: "mama zag je dat!" hoe trots kan je dan zijn op je eigen kinderen. 

Vandaag precies 8 jaar geleden om 09:00 uur waren we in het stadhuis om elkaar in alle liefde het ja woord te laten geven door onze kinderen. Wat was mijn behoefte groot om te trouwen en dezelfde naam te hebben als mijn gezin. Zo groot zelfs dat ik op een morgen ging informeren naar hoe het zat met trouwen op maandag en ze aangaf "we hebben maandag 31 augustus om 09:00 uur nog een plekje, wil je deze alvast reserveren?" Uhm nou ja doe dan maar en dat ik toen eerst Lieke heb opgebeld met mijn verhaal en de getuige dus al eerder had geregeld dan Jos gevraagd. Gelukkig zei hij ja op de vraag of papa met mama wilde trouwen en zijn wij sinds 31-08-2015 De Belletjes. Jos wilde nooit trouwen, omdat het voor hem niet hoefde zo een papiertje waarop staat hoeveel je van iemand houdt. Ook vond hij het juist leuk om me zijn vriendin te noemen, want dat klonk gewoon zo lekker jong. Wat ben ik blij en dankbaar dat ik hierin zelf de stap heb gezet en het daardoor zo kloppend en blijvend verbonden voelt. Ooit zouden we wel een feest gaan geven en dat feest is er jammer genoeg niet gekomen, wel het mooie afscheid waarin Luizter er mede voor heeft gezorgd dat deze verbinding gedeeld is met de mensen om ons heen. Ik zei nog tegen Jolanda van Luizter, liever had ik jullie uitgenodigd op ons trouwfeest. Maar met de woorden van Joey erbij als het dan toch moet dan maar liever zo, vanuit het samen en het dan goed doen. 

Vanaf het eerste moment dat Isa Hoes op tv komt bij Goed Tijden Slechte Tijden wat mijn moeder elke dag volgde had ik een klik met haar. Ik dacht dat ik geen idool had, maar die bleek ik dus wel te hebben. Elke dag keek ik uit naar hoe ze er die dag uit zou zien met haar uitgesproken kapsel. Ook Antonie had ik een speciaal gevoel bij en toen ze een relatie hadden vond ik dit zo leuk. De kleine blonde dood heb ik natuurlijk ook gelezen en de film gezien. Daarna raakte ze voor mij wat op de achtergrond, totdat een vriendin kaartjes had voor een thema avond over verlies en rouw en daarbij aan mij moest denken. De sprekers deze avond waren Isa en haar zoon Merlijn. Daar hoefde ik niet over na te denken en wilde ik natuurlijk bij zijn. Wat bijzonder was dat met een kleine groep mensen waar zij hun verhaal deden en waar ook vragen gesteld mochten worden. Het was een hele bijzondere avond en natuurlijk wilde ik heel intuïtief ook hun boek "Je bent niet allen" kopen. Als we in de rij staan om het boek te kopen en te laten signeren, bedenk ik van alles en maak ik een hele mooie verbinding met het boek en waar ik toen stond in het proces rondom het ziek zijn van Jos. Tot ik aan de beurt was en dus gewoon geen woord meer uit kon brengen en alleen maar kon huilen en zij beide precies opschreven wat helpend was voor mij op dat moment. 

Wat ligt geluk en verdriet toch dicht bij elkaar. Net na het overlijden van Jos ervaarde ik dit ook al zo. Er gebeurde zoveel bijzondere dingen waar we soms zo om moesten lachen, maar er was ook veel verdriet van het gemis om Jos even vast te kunnen houden en om de mooie momenten mee te delen. Afgelopen weekend was ik voor het eerst helemaal alleen zonder Jos en zonder de kinderen. De kinderen waren het weekend in Yerseke waar het feest was, met een kermis en mooi weer. Het derde weekend in augustus was voorheen altijd Mosseldag en dat bracht bij mij veel dierbare herinneringen boven, terwijl ik zelf in Tilburg was.

Wow afgelopen dagen het concept van het boek rondom het leven van Jos en dus ook van mij en de kinderen mogen lezen. Wat bijzonder om je eigen woorden terug te lezen en te beseffen wat inspirerend ze zijn en eigenlijk niet kunnen geloven dat ik ze zelf zo heb geschreven. Voor mij is het nu al een meer dan waardevol boek! Door het op deze manier te lezen met een lach, herinnering, gevoel en een traan helpt het met het proces waar we momenteel in zitten. Ik kan eigenlijk niet in woorden uitdrukken hoe bijzonder ik het nu vind de keuzes die we allemaal gemaakt hebben. Toen leken het allemaal losse keuzes te zijn, maar door het boek zie en besef ik me nog meer dat het een manier van leven is en we mensen daar een kijkje in hebben laten nemen. En nu merk ik ook dat ik wel een beetje plankenkoorts begin te krijgen, want ja het is toch wel heel kwetsbaar zo een boek wat iedereen kan en mag lezen.