Gisteren, de dag dat de kuur inliep, was een rare dag. Maar het inlopen zelf ging goed. Toen ik thuis kwam was ik kapot en ben ik op bed gaan liggen. Gelukkig bleven, buiten algehele malaise, de verdere klachten uit. Ik heb niet over gegeven en ik voel me ook minder ziek dan bij ronde drie. Dat heb ik nu ook nog. Iets doen is teveel, gaan staan is teveel, ergens geconcentreerd mee bezig zijn is lastig en ik voel me niet fijn. Maar de echte klachten blijven uit.

We zijn ruim op tijd bij het ziekenhuis vanmorgen voor de vierde kuur. Om zo kort mogelijk in het ziekenhuis te zijn wachten Tamara en ik op de parkeerplek. Op haar telefoon leest Tamara een vreselijk bericht. “Dat kan niet!”, zeg ik. Maar ik lees precies hetzelfde.

Yesssss, ik ben halverwege de chemotherapie. Nog drie kuren te gaan (als het goed is). Nog drie weken ziek en drie goede weken. En bij de laatste goede week hoef ik niet meer door een dal, dan mag ik definitief herstellen…

Morgen is het zover… Tenminste, als alles volgens plan verloopt. Zoniet, dan ben ik het allang gepasseerd. Als alles goed gaat en de tumoren zijn goed geslonken ben ik morgen… Op de helft van de chemokuren. Dan is het dag 44 van de 88.

Nu ik toch wat research heb gedaan naar chemo, meteen maar de volgende informatieve blog. Toen ik in 2018 op de dagbehandeling chemotherapie kreeg las ik het woord cytostatica. Maar… Wat is het?