Al een paar maanden komt bij Joey steeds het thema terug dat hij de enige man is in huis. Naast mij en Joyce hebben we Vlinder en Sterre en dat zijn ook allebei vrouwtjes. We waren het al snel eens met zijn drieën dat er ruimte was voor een katertje erbij in ons huis. We keken op de website waar we ook Vlinder en Sterre hebben gevonden en zagen daar Mickey. Als Mickey met zijn broertje zou zijn hadden we al bedacht dat we ze niet zouden scheiden van elkaar. Ik belde en de vrouw wist zelfs nog wie we waren aan de andere kant van de lijn haha. Ze kon ons vertellen dat ze net de adoptiepapieren in orde aan het maken was voor Mickey en zijn broertje. Heel goed nieuws dus en wij dachten dan wachten we gewoon af tot het voorjaar. Dan word het oud en nieuw en wensen we de mensen die we kennen een liefdevol 2024 ♥, zo ook de mensen waar Sterre en Vlinder hebben verbleven. Ze stuurt ons een hele leuke foto van Soja die bij hun is gebleven, omdat hij niet geplaatst kon worden vanwege een hartruisje en ze besloten hadden om hem dan zelf te houden. Samen met iemand anders als hun er dan niet waren zouden ze voor hem gaan zorgen, maar jullie voelen hem misschien al net toen wij contact hadden liep dit idee toch anders en kon degene niet meer waar Soja heen zou gaan. Uit het niks kregen wij de vraag of wij niet wilde kijken of Soja bij ons zou passen en dat liet Joey zich geen twee keer zeggen.

Via Facebook kwam ik met iemand in contact die mij wees op de stichting Harold van Zundert, waar ze zich inzetten voor gezinnen die een ouder moeten missen. Eigenlijk vielen we net buiten het gebied, maar mochten we toch na overleg ons aansluiten bij deze mooie stichting. En wat mooi dat het precies tussen Zeeland in is en waar we nu wonen in Tilburg. Onze eerste kennismaking was gelijk een heel weekend weg naar Duinrell afgelopen zomer. En wat is het fijn dat je weinig woorden nodig hebt, omdat de ander weet in wat voor situatie je je bevind.

Jeetje ik dacht dat het best aardig ging met me, totdat ik bel met de leasemaatschappij en doodleuk te horen krijg dat de auto die ik dus tijdelijk huurde vanuit hun kwijt is en ik die had moeten afmelden en hem nu moet gaan zoeken en de kosten door blijven lopen. Zo dat is even kort door de bocht mijn ochtend op een vrije dag die ik eigenlijk met de kinderen door wil brengen. Daar ga ik weer iedereen bellen met mijn verhaal en op zoek naar een auto. 

Ja en dan is het zomaar 01-01-2024 en als ik dit getal zo typ komt gelijk het getal 01-04-2023 bij me naar boven. Ze lijken heel erg op elkaar, alleen mist het getal 3 in de datum van vandaag. Dat is ook precies de lading die dit nieuwe jaar met zich mee brengt. Het eerste jaar waar we voor staan, waar Jos niet meer van kan zeggen dat hij hoopt er nog een jaar te kunnen zijn voor mij en de kinderen. Vooral voor de kinderen wilde hij ontzettend graag nog meer tijd met ze hebben om samen herinneringen te kunnen maken. We zullen die zeker ook gaan maken dit jaar, maar op een totaal andere manier die we vorig jaar nog niet hadden kunnen bevatten. Vorig jaar bakte we voor het eerst onze eigen oliebollen en zijn de kinderen die in de buurt rond gaan brengen. Jos en ik vonden oliebollen nooit echt lekker, maar toen we ze zelf hadden gemaakt ging er een nieuwe wereld voor ons open ha ha. Hoe mooi is het dan dat we deze traditie met veel liefde voort hebben gezet en je terug krijgt dat de oliebollen ontzettend lekker waren.

Ja doe ik het wel of doe ik het niet nog een blog schrijven om terug te kijken op afgelopen jaar. Ik besluit het te doen en te kijken wat er in me opkomt. Het jaar waarvan we alle 4 hadden gehoopt om het nog een jaar te mogen uitstellen, vorig jaar met oud en nieuw halen we net als dit jaar wat vuurwerk in huis. Ook wensen we elkaar een liefdevol 2024 en hebben we verder eigenlijk geen wensen. Iedereen voelt zich gezond en alles lijkt zijn 'gewone', gangetje te gaan. Ik voel al wel steeds meer dat ondanks dat Jos nergens last van heeft dat het anders is. Bij een hele lieve vriendin maak ik een vision board en hang die op in de woonkamer, waarin duidelijk de tweedeling te zien is. Ook deel ik mijn zorgen op mijn werk en met een paar mensen die dicht bij staan dat ik me wel echt zorgen maak om Jos. Jos is verkouden en geeft aan dat hij hier maar niet van opknapt, waarbij ik ook hele grote twijfels heb. We praten er niet veel over en als ik mijn zorgen met hem deel als we in Barcelona zijn in het voorjaar wuift hij het ook wat weg op een ongemakkelijke manier. Als we thuis zijn deelt hij in de nacht als hij weer niet kan slapen, omdat hij pijn heeft aan zijn heup dat hij denkt dat er nu wel echt iets kapot is in hem wat te maken heeft met zijn ziekte. Ook geeft hij aan het heel lastig te vinden om zichzelf een houding te geven naar andere mensen toe, omdat hij deze fase nog niet kent. 

En ja dan is het zover de eerste kerst zonder Jos fysiek bij ons, maar in alles komt hij terug en voelt hij dicht bij ons ♥ Alles is anders en als je dan bedenkt om met zijn drieën een kerstfilm te kijken die we nog niet eerder gezien hebben en die blijkt ook te gaan over een jongen, meisje en hun moeder die weduwe is. Dan voelt dat toch heel bijzonder om daar zo samen naar te kijken en vandaag deel 2 te kijken. Dan voel ik aan alles dat we ontzettend verbonden zijn met elkaar en met Jos en geloof ik nog minder in toeval als je de mooie thema's voorbij ziet komen.