Even het plaatje schetsen. In 2018 ben ik voor mijn endeldarmkanker terecht gekomen in het Catharina ziekenhuis in Eindhoven. Dat ziekenhuis heeft een gerenommeerd kankerinstituut en een specialisme op het gebied van (endel)darmkanker. Maar het Catharina doet geen leveroperaties, daarvoor is het Maxima Medisch Centrum (MMC), ook in Eindhoven, het regionale centrum. De operatie eerder deze maand en die in 2019 vonden daarom plaats in het MMC. Daar is ook de tumor op mijn buikvlies gevonden. Maar mijn reguliere behandeling is in het Catharina.

De operatie is alweer twee weken geleden. Het herstel gaat nog steeds wonderlijk voorspoedig. De operatiewonden zijn mooi genezen en bij sommige begint de korst zelfs al los te laten. Ik beweeg ook weer helemaal soepel. Zelfs mijn rechterarm kan ik helemaal omhoog doen, terwijl daaronder toch een boel sneetjes gemaakt zijn.

Waarom drie maanden wachten en niet meteen iets doen aan de tumor op mijn buikvlies? We weten dat het er zit, aanpakken die handel!

Vanaf het moment dat ik de woorden “Je hebt darmkanker” hoorde heb ik rekening gehouden met het feit dat kanker een dodelijke ziekte is. Tegenwoordig is ongeveer 2/3e van de mensen nog in leven 5 jaar na de diagnose kanker, maar dat betekent ook dat 1 op de 3 er na vijf jaar niet meer is!

Ik begin met het slechte nieuws. Ik heb buikvlieskanker.