Het vasten zit erop. Ik heb vanavond mijn eerste maaltijd gegeten. Een omelet met gerookte zalm en verse kruiden. Vers bereid en suikervrij. Het was heerlijk en ik ben blij dat ik weer mee eet met de rest. Joyce zei dat ze het gezellig vond dat ik weer at en ik vind dat ze gelijk heeft. Het meest vreemde vond ik om zonder bord aan tafel te zitten terwijl de rest van het gezin van een maaltijd genoot.Ook dag 3 viel me erg mee. Ik heb nauwelijks honger gehad en ik was fitter en alerter dan ik van tevoren verwacht had na zo lang niet eten. Ook na de avondmaaltijd heb ik geen hinder ondervonden. Mijn lichaam hoefde niet echt te wennen aan nieuw eten. Wat mij wel opvalt is dat ik veel heb gedronken in de afgelopen paar dagen en dat ook echt nodig had.

Ik had gedacht dat vasten heel zwaar zou zijn. Dat ik niet zou kunnen slapen met een hongergevoel en dat ik er continu last van zou hebben. Het gekke is, dat valt ontzettend mee. De eerste dag merk je dat je bijna uit gewoonte naar de kast loopt, maar daar blijft het dan ook bij. En vandaag had ik het even zwaar tussen de middag. Toen merkte ik echt dat ik weinig energie had en langzaam was voor mijn gevoel, maar dat is helemaal weg. Vraag me niet hoe het kan, maar ik ben gewoon energiek en heb weinig honger. Bizarre ervaring!

Wat kan ik doen??? Wat kan ik doen??? De oplossingsgerichte Jos lag afgelopen nacht te malen. Ik ben niet zozeer bezig met het statistieken of het feit dat bij het multidisciplinair overleg besloten is dat verder behandelen geen zin heeft. Ik ben bezig om een volgende stap te zetten in mijn levenspatroon om van het plekje af te komen. Het plekje op mijn buikvlies wat in april bij de operatie gevonden is, was bij de afgelopen operatie niet terug te vinden. Als ik dat 1x kan herhalen is het goed!

De chirurg vertelde twee weken geleden dat hij benieuwd was naar de uitkomst van het multidisciplinair overleg (MDO). Dat overleg is inmiddels geweest en wij zijn bij de chirurg geweest om de uitkomst te bespreken.

Ik wist dat het lastig zou worden. Zolang ik nog moeilijk loop heb ik de motivatie om beter te worden. Dan merk ik bij elke keer lopen dat het iets beter gaat. Dat mijn spieren loskomen en dat ik het ergens voor doe. Dan lukt het mij om zonder na te denken vier tot vijf keer per dag mijn schoenen aan te trekken.

Gisteravond ben ik met de schaatsvrienden waarmee ik in februari 2018 het grote schaatsavontuur op het Runn meer in Zweden ben aangegaan uit eten geweest. De keuze voor een restaurant kwam Sarban, een Afghaans restaurant hier in Tilburg. Afghaans eten was voor ons allemaal nieuw, ik was benieuwd!