Wij waren een paar dagen in het Heijderbos een plek waar ik vroeger graag kwam en eigenlijk vooral omdat mijn vader dan ook vrij was en we heel veel gingen zwemmen, vooral omdat ik altijd het gevoel had dat hij er net zoveel van genoot als wij deden. Dat gevoel gun ik onze kinderen ook zo ontzettend en ik vind het heel moeilijk dat ze op een andere manier kind hebben moeten zijn dan dat wij voor ogen hadden. Ze waren nog zo jong toen Jos nu bijna 6 jaar geleden alweer de diagnose darmkanker kreeg en ze van het ene moment op het andere moment te maken kregen met een papa die ziek was en heel vaak naar het ziekenhuis toe moest. We namen ze overal in mee en het hoorde gewoon bij ons leven, maar als je er aan terug denkt dat wij dan in de vakantie in de auto zaten te wachten als Jos binnen was en een infuus met chemo kreeg is dat toch wel heel anders dan dat je gezellig met het gezin een weekje op vakantie gaat. En nu kunnen we die dingen doen, maar zijn ze inmiddels alweer 9 en 11 en vind ik het heel lastig om om te gaan met de ruzies die ze hebben waarbij ze het idee hebben dat ik dan 1 van de 2 voortrek. Ik weet heel goed dat ruzies tussen zussen en broers er gewoon bij hoort, maar ik vind het intens om dit allemaal alleen te doen. Het was altijd al dat als de 1 rechts wilde, dan wilde de andere links. Ik weet eigenlijk niet beter dan dat dit zo ging tussen die twee, maar nu is dat zo lastig doordat je dan in het midden staat en niet de 1 met de 1 mee kan en de ander met de ander. 

Memories, verbinding, familie en leven met het feit dat het vandaag alweer 7 jaar geleden is dat Jos aan de start stond van de Alternatieve Elfstedentocht Weissensee en mijn vader overleed aan de gevolgen van Darmkanker. Darmkanker bleek ook ons eigen gezin nog verder op zijn kop te zetten. Jos kreeg 16 maart 6 jaar geleden dat hij net als mijn vader ook darmkanker had en nu al bijna een jaar moeten we hem ook missen. Sta je dan lachend op de foto tussen je vader en toen nog vriend en onze dochter Joyce en zie die ogen en open blik. Vandaag de dag dat ik de voorkant van het boek wat Jos graag zelf had willen hebben heb mogen ontvangen en de titel Met Open Blik en Rechte Rug heeft gekregen. Toen we deze foto namen augustus 2013 hadden we nooit kunnen bedenken waar we nu ruim 10 jaar later zouden staan. Dankbaar voor deze mooie momenten die vast zijn gelegd op foto en he boek van Jos zal niet alleen bestaan uit teksten, maar ook uit veel foto's. Ik had natuurlijk gehoopt dat dit boek nooit nodig was geweest, maar met Joey zijn woorden als we het dan toch doen dan maar op deze manier en goed. Benieuwd naar de kaft van het boek neem dan zeker een kijkje op onze pagina

Ik ben Tamara de Bel en als logo voor mijn bedrijf heb ik een blauwe vlinder ontworpen samen met mijn man Jos de Bel. Ik had toen nooit kunnen bedenken dat het logo nu nog veel passender voelt dan toen we het hebben gemaakt. Mijn man Jos is namelijk 1 april 2023 overleden aan de gevolgen van darmkanker. Sinds zijn overlijden is de vlinder in mij nog meer in beeld gekomen en kom ik de blauwe vlinder op de mooiste momenten tegen. Van een goede vriendin kreeg ik dit gedicht doorgestuurd en voelt voor mij net of het speciaal voor mij is geschreven. Ik heb contact gezocht met Ineke die het gedicht heeft geschreven en gevraagd of ik het mocht delen op mijn website. Ik ben heel dankbaar voor alle mooie dingen die er naast het grote verlies op mijn pad komen en ik hoop de positieve energie die ik ervaar door te kunnen geven aan degene die het nodig hebben ♥ 

Vanmorgen kreeg ik deze foto als herinnering op mijn telefoon, ik heb de foto's van Jos kunnen koppelen aan mijn account en krijg daardoor ook herinneringsfoto's die hij zelf heeft gemaakt. Vandaag 4 jaar nadat hij deze foto heeft gemaakt op de Weissensee is er veel gebeurd en moet je deze mooie blik eens zien die hij heeft en waar wij even een kijkje in mogen nemen door zijn ogen. In 2017 waren we hier samen en heb ik deze magische plek ook mogen beleven vanaf het ijs. In 2017 is mijn vader toen Jos aan de start stond voor zijn toertocht op de Weissensee overleden aan de gevolgen van darmkanker. Het was heel dubbel om hier te staan, maar ben er zo dankbaar voor dat we dit toen wel zo hebben gedaan. Ik kon toen heel mooi stilstaan bij mijn eigen stuk verdriet en de mooie herinneringen die ik ook als klein meisje al had aan mijn vader als we gingen schaatsen. Een jaar later gaat Jos de uitdaging nog een keer aan om 200 Km te schaatsen in Zweden en deze keer lukt het hem op de 200 Km uit te rijden. Wat natuurlijk nog bijzondere was toen we niet veel later te horen kregen dat hij net als mijn vader ook darmkanker bleek te hebben.

Wauw, maar kan me voorstellen dat dit niet genoeg tekst is haha. Vandaag kwamen we samen om een presentatie te krijgen over de vormgeving van het boek en ik vind het er geweldig uitzien! Het overtreft al mijn verwachtingen en ben zo mega dankbaar dat we dit voor Jos kunnen doen. Het boek wat hij zelf zo graag had willen hebben! Nou ja natuurlijk veel liever niet en was hij niet ziek geworden en had hij dit hele proces niet mee hoeven te maken. Ik lees net op Facebook dat Jeffrey die meedoet aan het programma over mijn lijk overleden is. Ik heb de aflevering vorige week gekeken en als je dan ziet en hoort hoe hij met zijn ziekte omgaat dan zie ik heel veel herkenningspunten. Vooral ook het stuk wat hem raakt als ze deze stoere harde werker vragen naar zijn kinderen. Dit is ook wat Jos het aller moeilijkste vond dat zijn kinderen verder op moesten groeien zonder vader. 

Nou mijn rugzak zit toch al aardig vol zo met mijn 45 jaar en daar waar weinig mensen vertrouwen hadden in mijn manier van leren kan ik je zeggen dat ik nu toch best veel weet. Mijn schoolcarrière bestaat uit een opbouw in de opleiding om zo van net vbo door te ontwikkelen tot hbo. Daarna nog 2 hbo studies niet afgerond om uiteindelijk via een deeltijd studie mijn SPH te behalen. In mijn zoektocht naar wat meer bij me zou passen en het idee om dan een studie te gaan doen weet ik nog heel goed dat ik de vraag terug kreeg, maar die andere 2 studies die heb je niet afgemaakt. Uhm ja dan wordt je toch weer wel wat onzeker, maar ik heb het toch gedaan en en ben de opleiding tot speltherapeut gaan doen. Deze studie was veel meer dan alleen maar leren uit de boeken, maar was eigenlijk een therapie traject voor jezelf. Ook werd Jos ziek toen ik deze studie deed, dus genoeg reden om ermee te stoppen. Toch ben ik doorgegaan en tijdens de diploma uitreiking naar voren geroepen als 'hemels rolmodel". Ik vond het heel bijzonder en zag het zelf echt nog niet zo.